Dag 20 – Spetter, spieter, spater, lekker in het water!

Oooh man, wat hadden we naar deze dag uitgekeken. Ein-de-lijk konden we onze ware aard laten zien, en ons een dagje helemaal laten gaan. We gingen naar glijbanen-paradijs Aquatica. Mochten we als een stel kleuters gillend de glijbaan af. Heerlijk.

Je snapt, nog net niet zingend rekenden we de $12 dollar parkeergeld af, en spoedden wij ons rond 10 uur jubelend naar de ingang van Aquatica. Wederom geen wachtrij om het park in te komen, dus al snel hadden we een heerlijk bedje uitgezocht met uitzicht op het strand-achtige golfslagbad. Poeng, poeng, poeng! We gaan golven!!! Hoei!!

Keurig kochten we een kluisje voor de hele dag, legden daar onze waardevolle spulletjes in.

Eventjes maakte een licht autistische kortsluiting zich van ons meester. Stress!! Wat gingen we als eerste doen????

We besloten rustig te beginnen met de lazy river. Daar kón je zwemvesten aan, moest niet. Wij vonden dat wel een erg ontspannen idee, om lekker te kunnen blijven drijven. Dus in een vrolijk knalgeel en lichtblauw zwemvestje dreven we met de stroming mee (vandaag geen foto's dus je zult het plaatje er zelf even bij moeten bedenken).

Daarna was het tijd om het park te ontdekken. Bij toeval kwamen we eerst in de kidszone, waar we keurig aan de ietwat overweight Pamela Anderson aldaar vroegen of we er ook op mochten. Dat mocht! Meine Gutte, wat een feest! En wat onthouden ze het volwassen gedeelte van de bevolking eigenlijk een plezier, schandalig! Het was een soort sadistisch klauterfestijn, waarbij je andere mensen een bak water over het hoofd kon gooien. Briljant. Alleen werden we op een gegeven moment een beetje raar aangekeken door het grut wat er liep. Hmm. Toch maar naar de grotemensenglijbaan.

De algehele workout van 23975 trappen op voordat je boven bent, was natuurlijk mooi meegenomen. We mochten uitrusten in een grote gele band, waar we met zijn tweeën in kleermakers zit in plaats moesten nemen. Een harde douw en daar gingen we. Lau natuurlijk weer achterstevoren, dus die woeste, wilde, kolkende glijbaan, die op een gegeven moment pikkedonker werd, kreeg daardoor een extra dimensie. Gillen natuurlijk. En Ralph maar sadistisch lachen. Ik zei het toch? Je ware aard komt naar boven op zo'n dag.

Weer naar boven en toen de andere slide met die enorme band gedaan. Die ging loodrecht naar beneden. Weer gillen. Heerlijk.

Tja, we kunnen natuurlijk wel een recensie over elke glijbaan gaan schrijven, maar het was gewoon allemaal briljant. Het enige wat minder was, was DE attractie van het park. Een glijbaan tussen de dolfijnen door. Cool idee, maar eenmaal met 235 km per uur door die buis, zie je misschien net een schim. De minste glijbaan wat ons betreft.

De rest; met band door een trechter, met band door een donkere glijbaan waarbij het lijkt alsof je over de kop gaat, met een matje van een suuuuupersteile (niet grappig), met z'n tweeën, alleen... Met je zwembroekje op je enkels, of je bikinitopje hangend aan je oor. Erg geinig allemaal.

Te lollig was het dat Lau in de rij voor een glijbaan ineens op d'r schouder werd getikt. 'Hallo, jij bent toch Laura? We lezen jullie blog!'. Hoe cool is dat?! (In Hilversum is Lau nog nooit herkend, ondanks al die keren op de aftiteling... ze zou er bijna van naast d'r schoenen gaan lopen :D ) En hoe toevallig?! In één van de drie waterparken in Orlando, op dezelfde dag, in de rij voor dezelfde glijbaan. We vonden het een dijenkletser!

Nu moeten we tot onze grote spijt bekennen dat we door de spoeling van chloorwater de rest van de dag, jullie namen vergeten zijn (en omdat we gewoon heel slecht zijn in het onthouden van dat soort dingen). Maar we hopen dat jullie nog een hele fijne vakantie hebben gehad!

We besloten bij te gaan komen van deze opstapeling van hoogtepunten, even zonnen, even lunchen.

En na de lunch keurig 3 kwartier gewacht. Zo hebben we dat geleerd van onze moeders.

Portemonnee weer keurig in het kluisje, weer een glijbaantje of tien, en toen gebeurde het:

Kluissleuteltje kwijt.

Nu moet je weten dat de kluissleuteltjes in Amerika aan een soort van bandje zitten die ook nog om de pols van de deelnemers van Obese kunnen. Wat betekende dat het bandje ongeveer om Ralph z'n bovenarm kon. Dat gingen we verliezen. Dus keurig het bandje in een zwembroekzak, afgesloten met klitteband, gedaan.

Maar na al die G-krachten en waterspoelingen, was het sleuteltje het zakje uit gepiept. Of gestolen natuurlijk, maar daar gaan we voor het gemak even niet van uit.

Wij dus naar de kluisjes, waar we nog lachend zeiden, 'you can trust us, our ID is in the locker'. Nou mooi niet. Ralph z'n portemonnee gejat.

Godzijgedankt, hadden ze niet de rugzak leeggehaald met daarin Lau d'r portemonnee, telefoons en autosleutels. Dus we konden meteen de pasjes blokkeren en gewoon nog naar het hotel rijden.

Helaas waren wel allebei onze rijbewijzen weg, en zeker 100 dollar.

Aangifte gedaan, en maar besloten om weg te gaan. Want je gaat dan iedere vrolijke fluiter in z'n veelkleurige zwempak, toch wantrouwen.. Gelukkig was het kwart over vier toen we het park uitliepen. Dus we hadden er al wel een heerlijk dagje opzitten.

Maar je begrijpt, we waren er goed ziek van. Lau was ietsje pietsje minder kwaad, want nu mocht ze een nieuw rijbewijs en dus een foto met -20 kg! Ook was zij in charge wat betreft de financiën. Ook wel lekker om geheel geëmancipeerd degene te zijn die alles betaald.

Bij de Outback als troost een enorme steak gegeten, en 's avonds lekker een filmpje gekeken. Gelukkig is dit ons op onze een na laatste dag overkomen, en krijgen we gewoon alles vergoed door de reisverzekering. Maar het was helaas wel een klein zwart wolkje aan deze stralende, fantastische, glijbanendag!