Dag 19 - Seaworld!

Ja zeg. Zelfs wij, als niet zulke enorme pretparkfans, kunnen natuurlijk niet vier dagen in Orlando zijn, zonder een pretpark te bezoeken. En omdat we zulke nerds zijn, en dol op beestjes, kozen we voor Seaworld. Konden we mooi combineren met Aquatica.

We hadden de wekker gezet, om zeven uur. We hadden gelezen, dat als je op tijd in het park bent, dat je dan de achtbanen nog kunt doen, zonder een al te lange wachtrij. Om kwart over acht zaten we in de auto, om kwart voor negen hadden we onze auto geparkeerd voor welgeteld $14,-, liepen we naar de poortjes waar we onze tickets scanden en een vingerafdruk af lieten nemen door een ingenieus apparaatje. We waren binnen. Maar we moesten nog wel even wachten totdat het echt negen uur was. Een koord hield de (naar onze verbazing) vrij geringe mensenmassa tegen, totdat het Amerikaanse volkslied begon te spelen en alle parkmedewerkers in de houding sprongen, met hun gezicht naar de blauw-wit-rode vlag. Misschien enigszins over de top, voor ons Hollanders, maar dit patriottisme zou best wat meer in Nederland mogen bestaan.

Kijk, we waren natuurlijk wel vroeg gekomen om de rides te kunnen doen, zonder al te lang te wachten; maar we voelden ons toch echt te goed ( arrogant, als je wilt ) om als een soort dolle stier een sprintje te trekken naar de achtbaan. Dus -at ease- rugzak in de locker, en we wandelden naar Manta, een achtbaan waarbij je met je buik naar beneden hangt, alsof je een soort rog bent. We liepen door alle gangetjes, waar van alles te zien is, als je anderhalf uur staat te wachten, langs de zigzaghekjes, het was een flink eind. Toen we bij de achtbaan aankwamen... er waaide nog net geen tumbleweed voorbij. Niemand! We konden zo instappen. Te relaxed!

Vrolijk in het stoeltje, totdat we met onze billen naar achteren horizontaal werden getild. Eh, daar hang je dan. En eenmaal boven op de achtbaan, is het dan toch best wel hoog. En naar beneden met een rotgang.... Je kunt je voorstellen, onze stembandjes (vooral die van Lau) hebben van zich laten horen. Maar wel cool!

Een beetje giebelend en bibberig van de Manta, liepen we naar Kraken, wat ook een achtbaan is. Maar dan een nog snellere. Hier konden we ook in een hoog tempo de 3 mile naar de achtbaan zelf lopen. En ook hier waren erg weinig mensen. Hoppa, weer in het stoeltje, en gaan met die banaan. Deze was mogelijk nog afschrikwekkender dan de Manta. Heerlijk. En dat zonder wachten.

We zeiden nog tegen elkaar, wat lekker dat we zo vroeg zijn, dat we nergens hoeven te wachten. Als een stel uitgelaten kleuters kenden we naar de Atlantis of iets dergelijks. Wat een combinatie is van de Fata Morgana, de boomstammetjes en een achtbaan. Leuk!!! Gelijk maar twee keer achter elkaar gedaan. Er was toch geen kip!

Dus besloten we nog een keer in de Manta te gaan, dan nog een keer in de Kraken, en dan de rugzak te pakken voor een show met dolfijnen. Zog gezegd zo gedaan. Weer gillen in de Manta. En in Kraken natuurlijk ook. Iemand verloor onderweg nog zijn zonnebril, die de mensen achter ons op wonderlijke wijze hadden gevangen.

Lau had niet helemaal in de gaten dat haar lieftallige echtgenoot deze laatste dollemansrit iets minder plezier had gevonden. Het was Ralph even zwart voor de oogjes geworden, na de zoveelste looping en wokkel gecombineerd. En het ontbijt dreigde er uit te komen, bleek, eenmaal weer op vaste grond. (Ralph lachte overigens wel gewoon op de foto, dus toen was dat nog niet...)

Daarom maar eventjes zitten kijken bij de splashende boomstammetjes, terwijl Ralph zijn evenwichtsorgaan weer een beetje op z'n plek probeerde te krijgen.

Rustig aan, gingen we naar Turtle Trek 3D, de nieuwe attractie. Wij vonden vooral het koekeloeren naar de Mannatee's en de Schildpadden erg leuk, de 360 graden 3D experience, vonden we iets minder. Een beetje Greenpeace, vooral. Wel mooi gemaakt.

Nog eventjes de roggen geaaid, maar daarna was het tijd voor Blue Horizons, een hele vette show met dolfijnen, papegaaien en mensen. Je moet even door het 'OMG, wat zijn we toch mazzelpikken dat we op deze prachtige aarde met deze prachtige dieren mogen leven-sausje' heen prikken. Dat is overigens wel waar natuurlijk, maar het hoeft er van ons niet zo dik bovenop te liggen. Overigens geeft heel Seaworld je zo'n beetje het gevoel dat je onmiddellijk schildpadden van het strand moet gaan redden. Wat we overigens dolgraag eens willen doen, maar dat heeft niets met Seaworld te maken...

Onder de indruk van de show, vervolgden we onze weg door het park, op zoek naar een hapje eten. Het ziet er allemaal wel prachtig uit. Nog even staan kijken bij een jongen en een meisje die de hele godganse dag aan het parelduiken zijn. Zonder perslucht. Gewoon steeds adem happen en weer even lollig doen onder water. Respect. En die mevrouw zag er erg goed uit in d'r badpak. De meneer trouwens ook.

Na een zoektocht naar een hotdog, die ze in heel freakin' Seaworld niet verkopen, namen we genoegen met een wrap en een turkey croissant, en konden we daarna gelijk aanschuiven voor de attractie waar het allemaal om draait; de Shamu-show. De orka, en zijn familie verbijsteren drie keer per dag handenvol toeristen. Ook ons!

We hadden een plekje gekozen, bovenin de Splashzone, konden we het goed zien, maar wellicht hadden we mazzel en werden we niet nat.

Jammer dat er geen mensen meer mee zwemmen, sinds er iemand is omgekomen, want dat maakt het extra spectaculair. Maar de orka's wisten ons goed te boeien! Vooral het moment dat ze met die enorme staartvinnen liters water het publiek in splashen. Fantastisch. Vooral fantastisch omdat wij lekker droog bleven. Met recht het hoogtepunt van Seaworld.

We bezochten ook nog een op de Artic gebaseerde attractie, die wel heel erg leek op de lancering die we in het Kennedy Space Center hadden meegemaakt. Dit keer was het een zwalkende helikopter, die zodanig goed nagedaan was, dat Lau er een beetje misselijk van werd. Wel een leuke om te doen.

We sloten af in de skytower, waarmee je over heel Orlando kunt kijken. Dit was de enige attractie waar we langer dan 10 minuten voor hebben moeten wachten. Een perfecte dag om een pretpark te bezoeken, dus! Het was inmiddels 6 uur!

Eenmaal in het hotel hadden we allebei niet zo'n honger, dus mochten we een filmpje kijken, een biertje drinken en zonder eten naar bed. Een topdag gehad, maar zo'n park is wel vermoeiend!!