De foto's (HEIMWEE!)

Voor de liefhebbers (enigszins masochistische persoonlijkheden) onze vakantiefoto's en filmpjes.
Wellicht brengt het je op ideeën voor je eigen vakantie, misschien is het gewoon een regenachtige dag en heb je wat behoefte aan zon!

Liefs,

Ralph & Lau

Dag 22 en een beetje 23 – De terugreis; back to reality!

Geen vroege wekker, geen stress. We hoefden pas om 12 uur op het vliegveld te zijn. Dat betekende dus enorm krentenkakkerig om 11 uur uitchecken. Dus hebben we uitgebreid afscheid kunnen nemen van The Wheaterchannel.

De reis naar het vliegveld was eventjes spannend, want we konden nog maar 26 mile rijden, en het was 15 mile naar het vliegveld, en op de snelweg verbruik je toch altijd iets meer. Maar Ralph kán wel heel zuinig rijden, dus kwamen we met nog 9 mile te gaan, aan bij de Alamo. Koffers uit de auto, laatste prulletjes in de prullenbak en Bliepbliep, we waren 'all set'!

Omdat het zo voorspoedig ging, waren we wat te vroeg op het vliegveld, dus hebben we bij wijs van 'je bent er toch', nog even de Disneywinkels uitgechecked, en Ralph heeft ook nog even een stel Mickey Mouse-oren opgezet.

De douane was ook zo gepiept, geen ingewikkelde fouilleersessies, geen 'heb-je-soms-een-stout-goedje-aan-je-handenscan', eigenlijk heel saai. Dan was Maui vorig jaar toch spectaculairder...

Het hangen kon beginnen. Een uurtje bij de gate, ruim twee uur in het vliegtuig, want we moesten om het slechte weer heen vliegen. En zo kwam het dat we een kwartiertje later dan gepland op Washington Dulles aankwamen (het voelt bijna als thuis, zo vaak zijn we er geweest) en we geen tijd meer hadden voor Ralph z'n Wendy's hamburger. Want na een plasje en een iced-koffie bij de Starbucks (en weer een lemoncake, nu echt de laatste!!!) was onze groep al ingecheckt en moesten we ons nog haasten ook!

Zo lekker vlot de eerste vlucht was gegaan, de acht uur in deze kist was redelijk tergend. We konden niet echt slapen, dus toen na drie films de lichten weer aangingen (de inflight sudoku deed het ook nie!), we buiten de zon zagen opkomen, waren we redelijk opgelucht. Bijna weer op Nederlandse bodem!!

We kregen nog een ontbijtje, wat eigenlijk heel fijn was, want eenmaal op de Polderbaan geland, moesten we nog 3 dagen taxiën! Anders hadden we vast scheurende honger gehad.

Ook op Schiphol ging alles lekker vlot, afgezien van het feit dat Ralph zijn koffer niet herkende op de band, en we daar dus vrij lang op hebben staan wachten. (wel een vreemd torretje ontdekt, maar moet je daar dan iets van zeggen?)

In de aankomsthal stond papa Harry ons op te wachten, en werden we lekker naar Hilversum gereden. Daar had mama Corry een overheerlijk ontbijtje met verse broodjes voor ons gemaakt. Heerlijk! Gewoon Nederlands brood!

Superbrak van de hele dag en nacht - het was voor ons gevoel 3 uur 's nachts - gingen we lekker naar ons huisje, waar Ralph meteen het meterslange gras te lijf ging met de grasmaaier en we alles voorbereidden om de kippies weer op te halen.

Het was even een klus, met dat gebrek aan slaap, maar we zijn weer compleet. Wij, ons huisje, het kippenhok en onze kips. Fijn om te zien dat ze meteen weer zijn begonnen met het verwoesten van de tuin.

Ook nog even een picknicktafel in elkaar gezet, want het belooft mooi weer te worden, de komende dagen. Kunnen we lekker acclimatiseren en het buitenleven even doorzetten.

Al met al blij dat we weer thuis zijn, there's no place like home... maar we zouden het nog steeds niet erg vinden als dat huisje op Maui zou staan. En deze vakantie zijn The Keys en Fort Myers Beach daarbij gekomen.

Deze reis was totaal niet te vergelijken met onze trip door het Westen van Amerika. Zo ontzettend anders. Maar ook Florida is een echte aanrader. Een zonnige drie weken in the Sunshine State!

Dag 21 – Laatste dagje

Vandaag was het een beetje een raar dagje. We waren toch een beetje kranky van de gestolen portemonnee, en hadden eigenlijk niet zo'n zin om terug te gaan voor nog een bezoekje aan Seaworld of Aquatica.

We besloten om wat boodschapjes te toen bij de Target, wat gezonde lunch en avondeten voor die avond (ook een starbucksje met een lemoncake!!!). En nog even wat laatste spulletjes voor thuis te kopen in de Florida Mall. Daar hebben we ons de ochtend en een deel van de middag prima mee vermaakt. Toch nog twee overhemden voor Ralph en een gewaadje voor Laura mee in de koffer.

Het was een beetje een regenachtig dagje, dus we waren blij dat we niet naar Aquatica waren gegaan, en gisteren wel! Eventjes geluncht. Eventjes de mail gecheckt voor de reisverzekering en toen: Jaja, was het weer tijd voor nog een absoluut hoogtepunt! We gingen naar de Congo River Minigolf!

Op de international drive in Orlando zitten zoveel van die midgetgolfdingen, dat we eigenlijk al hadden besloten dat nog wel eens te willen doen. We kregen onze stick, ballen en ons scoreblaadje. En het advies om de voorwerpen op de achterkant van het kaartje te spotten. Want als we wisten bij welke hole het masker, de hoed, de slang of de speer zou zijn, dan wonnen we een prijs.

Fanatieke kleuters als we zijn; tussen de stalactieten, neergestorte vliegtuigen en en soekiemoekie-huisjes door, begonnen we driftig te minigolfen, en te speuren naar de speciale voorwerpen. Aan het eind hadden we 't er warm van, alles gevonden behalve 1 voorwerp en een gelijke score!

Toch kregen we een prijs van de mevrouw achter de balie, omdat 't d'r eerste dag was. Nog een keer gratis golfen. Hmm. Die mocht die mevrouw wel weer terug hebben. Want moesten we dat dan vandaag nog gaan doen?

We reden nog even de I-drive over, omdat we in de verte een ongeveer zwarte wolk aan zagen komen en we wel zin hadden om dat natuurgeweld te aanschouwen. Maar het kwam niet echt. Nog even naar de Walgreens voor wat noodzakelijkheden voor het vliegen morgen, en hop naar het hotel.

Daar hebben we ons dooie akkertje onze boekjes uitgelezen, de koffers ingepakt, ze gewogen in de gym op zo'n ouderwetse weegschaal en een maximale hoeveelheid aan afval geproduceerd. En toen maar gaan slapen, want morgen; naar huis. En hoewel we Orlando wel gezien hebben (I know, we hebben nog lang niet alle parken gehad, maar daar zijn we de luitjes niet voor en hebben we ook de centjes niet voor), vinden we het suuuuuuperjammer dat de vakantie alweer voorbij is. Kunnen we niet nog een weekie Fort Myers of de Key's erbij boeken?

Dag 20 – Spetter, spieter, spater, lekker in het water!

Oooh man, wat hadden we naar deze dag uitgekeken. Ein-de-lijk konden we onze ware aard laten zien, en ons een dagje helemaal laten gaan. We gingen naar glijbanen-paradijs Aquatica. Mochten we als een stel kleuters gillend de glijbaan af. Heerlijk.

Je snapt, nog net niet zingend rekenden we de $12 dollar parkeergeld af, en spoedden wij ons rond 10 uur jubelend naar de ingang van Aquatica. Wederom geen wachtrij om het park in te komen, dus al snel hadden we een heerlijk bedje uitgezocht met uitzicht op het strand-achtige golfslagbad. Poeng, poeng, poeng! We gaan golven!!! Hoei!!

Keurig kochten we een kluisje voor de hele dag, legden daar onze waardevolle spulletjes in.

Eventjes maakte een licht autistische kortsluiting zich van ons meester. Stress!! Wat gingen we als eerste doen????

We besloten rustig te beginnen met de lazy river. Daar kón je zwemvesten aan, moest niet. Wij vonden dat wel een erg ontspannen idee, om lekker te kunnen blijven drijven. Dus in een vrolijk knalgeel en lichtblauw zwemvestje dreven we met de stroming mee (vandaag geen foto's dus je zult het plaatje er zelf even bij moeten bedenken).

Daarna was het tijd om het park te ontdekken. Bij toeval kwamen we eerst in de kidszone, waar we keurig aan de ietwat overweight Pamela Anderson aldaar vroegen of we er ook op mochten. Dat mocht! Meine Gutte, wat een feest! En wat onthouden ze het volwassen gedeelte van de bevolking eigenlijk een plezier, schandalig! Het was een soort sadistisch klauterfestijn, waarbij je andere mensen een bak water over het hoofd kon gooien. Briljant. Alleen werden we op een gegeven moment een beetje raar aangekeken door het grut wat er liep. Hmm. Toch maar naar de grotemensenglijbaan.

De algehele workout van 23975 trappen op voordat je boven bent, was natuurlijk mooi meegenomen. We mochten uitrusten in een grote gele band, waar we met zijn tweeën in kleermakers zit in plaats moesten nemen. Een harde douw en daar gingen we. Lau natuurlijk weer achterstevoren, dus die woeste, wilde, kolkende glijbaan, die op een gegeven moment pikkedonker werd, kreeg daardoor een extra dimensie. Gillen natuurlijk. En Ralph maar sadistisch lachen. Ik zei het toch? Je ware aard komt naar boven op zo'n dag.

Weer naar boven en toen de andere slide met die enorme band gedaan. Die ging loodrecht naar beneden. Weer gillen. Heerlijk.

Tja, we kunnen natuurlijk wel een recensie over elke glijbaan gaan schrijven, maar het was gewoon allemaal briljant. Het enige wat minder was, was DE attractie van het park. Een glijbaan tussen de dolfijnen door. Cool idee, maar eenmaal met 235 km per uur door die buis, zie je misschien net een schim. De minste glijbaan wat ons betreft.

De rest; met band door een trechter, met band door een donkere glijbaan waarbij het lijkt alsof je over de kop gaat, met een matje van een suuuuupersteile (niet grappig), met z'n tweeën, alleen... Met je zwembroekje op je enkels, of je bikinitopje hangend aan je oor. Erg geinig allemaal.

Te lollig was het dat Lau in de rij voor een glijbaan ineens op d'r schouder werd getikt. 'Hallo, jij bent toch Laura? We lezen jullie blog!'. Hoe cool is dat?! (In Hilversum is Lau nog nooit herkend, ondanks al die keren op de aftiteling... ze zou er bijna van naast d'r schoenen gaan lopen :D ) En hoe toevallig?! In één van de drie waterparken in Orlando, op dezelfde dag, in de rij voor dezelfde glijbaan. We vonden het een dijenkletser!

Nu moeten we tot onze grote spijt bekennen dat we door de spoeling van chloorwater de rest van de dag, jullie namen vergeten zijn (en omdat we gewoon heel slecht zijn in het onthouden van dat soort dingen). Maar we hopen dat jullie nog een hele fijne vakantie hebben gehad!

We besloten bij te gaan komen van deze opstapeling van hoogtepunten, even zonnen, even lunchen.

En na de lunch keurig 3 kwartier gewacht. Zo hebben we dat geleerd van onze moeders.

Portemonnee weer keurig in het kluisje, weer een glijbaantje of tien, en toen gebeurde het:

Kluissleuteltje kwijt.

Nu moet je weten dat de kluissleuteltjes in Amerika aan een soort van bandje zitten die ook nog om de pols van de deelnemers van Obese kunnen. Wat betekende dat het bandje ongeveer om Ralph z'n bovenarm kon. Dat gingen we verliezen. Dus keurig het bandje in een zwembroekzak, afgesloten met klitteband, gedaan.

Maar na al die G-krachten en waterspoelingen, was het sleuteltje het zakje uit gepiept. Of gestolen natuurlijk, maar daar gaan we voor het gemak even niet van uit.

Wij dus naar de kluisjes, waar we nog lachend zeiden, 'you can trust us, our ID is in the locker'. Nou mooi niet. Ralph z'n portemonnee gejat.

Godzijgedankt, hadden ze niet de rugzak leeggehaald met daarin Lau d'r portemonnee, telefoons en autosleutels. Dus we konden meteen de pasjes blokkeren en gewoon nog naar het hotel rijden.

Helaas waren wel allebei onze rijbewijzen weg, en zeker 100 dollar.

Aangifte gedaan, en maar besloten om weg te gaan. Want je gaat dan iedere vrolijke fluiter in z'n veelkleurige zwempak, toch wantrouwen.. Gelukkig was het kwart over vier toen we het park uitliepen. Dus we hadden er al wel een heerlijk dagje opzitten.

Maar je begrijpt, we waren er goed ziek van. Lau was ietsje pietsje minder kwaad, want nu mocht ze een nieuw rijbewijs en dus een foto met -20 kg! Ook was zij in charge wat betreft de financiën. Ook wel lekker om geheel geëmancipeerd degene te zijn die alles betaald.

Bij de Outback als troost een enorme steak gegeten, en 's avonds lekker een filmpje gekeken. Gelukkig is dit ons op onze een na laatste dag overkomen, en krijgen we gewoon alles vergoed door de reisverzekering. Maar het was helaas wel een klein zwart wolkje aan deze stralende, fantastische, glijbanendag!

Dag 19 - Seaworld!

Ja zeg. Zelfs wij, als niet zulke enorme pretparkfans, kunnen natuurlijk niet vier dagen in Orlando zijn, zonder een pretpark te bezoeken. En omdat we zulke nerds zijn, en dol op beestjes, kozen we voor Seaworld. Konden we mooi combineren met Aquatica.

We hadden de wekker gezet, om zeven uur. We hadden gelezen, dat als je op tijd in het park bent, dat je dan de achtbanen nog kunt doen, zonder een al te lange wachtrij. Om kwart over acht zaten we in de auto, om kwart voor negen hadden we onze auto geparkeerd voor welgeteld $14,-, liepen we naar de poortjes waar we onze tickets scanden en een vingerafdruk af lieten nemen door een ingenieus apparaatje. We waren binnen. Maar we moesten nog wel even wachten totdat het echt negen uur was. Een koord hield de (naar onze verbazing) vrij geringe mensenmassa tegen, totdat het Amerikaanse volkslied begon te spelen en alle parkmedewerkers in de houding sprongen, met hun gezicht naar de blauw-wit-rode vlag. Misschien enigszins over de top, voor ons Hollanders, maar dit patriottisme zou best wat meer in Nederland mogen bestaan.

Kijk, we waren natuurlijk wel vroeg gekomen om de rides te kunnen doen, zonder al te lang te wachten; maar we voelden ons toch echt te goed ( arrogant, als je wilt ) om als een soort dolle stier een sprintje te trekken naar de achtbaan. Dus -at ease- rugzak in de locker, en we wandelden naar Manta, een achtbaan waarbij je met je buik naar beneden hangt, alsof je een soort rog bent. We liepen door alle gangetjes, waar van alles te zien is, als je anderhalf uur staat te wachten, langs de zigzaghekjes, het was een flink eind. Toen we bij de achtbaan aankwamen... er waaide nog net geen tumbleweed voorbij. Niemand! We konden zo instappen. Te relaxed!

Vrolijk in het stoeltje, totdat we met onze billen naar achteren horizontaal werden getild. Eh, daar hang je dan. En eenmaal boven op de achtbaan, is het dan toch best wel hoog. En naar beneden met een rotgang.... Je kunt je voorstellen, onze stembandjes (vooral die van Lau) hebben van zich laten horen. Maar wel cool!

Een beetje giebelend en bibberig van de Manta, liepen we naar Kraken, wat ook een achtbaan is. Maar dan een nog snellere. Hier konden we ook in een hoog tempo de 3 mile naar de achtbaan zelf lopen. En ook hier waren erg weinig mensen. Hoppa, weer in het stoeltje, en gaan met die banaan. Deze was mogelijk nog afschrikwekkender dan de Manta. Heerlijk. En dat zonder wachten.

We zeiden nog tegen elkaar, wat lekker dat we zo vroeg zijn, dat we nergens hoeven te wachten. Als een stel uitgelaten kleuters kenden we naar de Atlantis of iets dergelijks. Wat een combinatie is van de Fata Morgana, de boomstammetjes en een achtbaan. Leuk!!! Gelijk maar twee keer achter elkaar gedaan. Er was toch geen kip!

Dus besloten we nog een keer in de Manta te gaan, dan nog een keer in de Kraken, en dan de rugzak te pakken voor een show met dolfijnen. Zog gezegd zo gedaan. Weer gillen in de Manta. En in Kraken natuurlijk ook. Iemand verloor onderweg nog zijn zonnebril, die de mensen achter ons op wonderlijke wijze hadden gevangen.

Lau had niet helemaal in de gaten dat haar lieftallige echtgenoot deze laatste dollemansrit iets minder plezier had gevonden. Het was Ralph even zwart voor de oogjes geworden, na de zoveelste looping en wokkel gecombineerd. En het ontbijt dreigde er uit te komen, bleek, eenmaal weer op vaste grond. (Ralph lachte overigens wel gewoon op de foto, dus toen was dat nog niet...)

Daarom maar eventjes zitten kijken bij de splashende boomstammetjes, terwijl Ralph zijn evenwichtsorgaan weer een beetje op z'n plek probeerde te krijgen.

Rustig aan, gingen we naar Turtle Trek 3D, de nieuwe attractie. Wij vonden vooral het koekeloeren naar de Mannatee's en de Schildpadden erg leuk, de 360 graden 3D experience, vonden we iets minder. Een beetje Greenpeace, vooral. Wel mooi gemaakt.

Nog eventjes de roggen geaaid, maar daarna was het tijd voor Blue Horizons, een hele vette show met dolfijnen, papegaaien en mensen. Je moet even door het 'OMG, wat zijn we toch mazzelpikken dat we op deze prachtige aarde met deze prachtige dieren mogen leven-sausje' heen prikken. Dat is overigens wel waar natuurlijk, maar het hoeft er van ons niet zo dik bovenop te liggen. Overigens geeft heel Seaworld je zo'n beetje het gevoel dat je onmiddellijk schildpadden van het strand moet gaan redden. Wat we overigens dolgraag eens willen doen, maar dat heeft niets met Seaworld te maken...

Onder de indruk van de show, vervolgden we onze weg door het park, op zoek naar een hapje eten. Het ziet er allemaal wel prachtig uit. Nog even staan kijken bij een jongen en een meisje die de hele godganse dag aan het parelduiken zijn. Zonder perslucht. Gewoon steeds adem happen en weer even lollig doen onder water. Respect. En die mevrouw zag er erg goed uit in d'r badpak. De meneer trouwens ook.

Na een zoektocht naar een hotdog, die ze in heel freakin' Seaworld niet verkopen, namen we genoegen met een wrap en een turkey croissant, en konden we daarna gelijk aanschuiven voor de attractie waar het allemaal om draait; de Shamu-show. De orka, en zijn familie verbijsteren drie keer per dag handenvol toeristen. Ook ons!

We hadden een plekje gekozen, bovenin de Splashzone, konden we het goed zien, maar wellicht hadden we mazzel en werden we niet nat.

Jammer dat er geen mensen meer mee zwemmen, sinds er iemand is omgekomen, want dat maakt het extra spectaculair. Maar de orka's wisten ons goed te boeien! Vooral het moment dat ze met die enorme staartvinnen liters water het publiek in splashen. Fantastisch. Vooral fantastisch omdat wij lekker droog bleven. Met recht het hoogtepunt van Seaworld.

We bezochten ook nog een op de Artic gebaseerde attractie, die wel heel erg leek op de lancering die we in het Kennedy Space Center hadden meegemaakt. Dit keer was het een zwalkende helikopter, die zodanig goed nagedaan was, dat Lau er een beetje misselijk van werd. Wel een leuke om te doen.

We sloten af in de skytower, waarmee je over heel Orlando kunt kijken. Dit was de enige attractie waar we langer dan 10 minuten voor hebben moeten wachten. Een perfecte dag om een pretpark te bezoeken, dus! Het was inmiddels 6 uur!

Eenmaal in het hotel hadden we allebei niet zo'n honger, dus mochten we een filmpje kijken, een biertje drinken en zonder eten naar bed. Een topdag gehad, maar zo'n park is wel vermoeiend!!

Dag 18 – Moederdag; shoppen en schieten.

Met angst en beven keken we vanochtend uit het raam. Op The Weatherchannel riepen ze al dagen dat het vanaf vandaag doffe ellende ging worden in Florida. Regen!! …. maar niks. Een beetje bewolkt. That's all.

Omdat het moederdag was, en we beiden voor zover we weten geen moeder zijn, besloten we onszelf maar te verwennen, en dus te gaan shoppen. De Premium Outlets waren daar de aangewezen plek voor. Bijna 4 uur en en vele tassen later, kwamen we bij de auto aan. Ralph was nogal opgetogen over het rubber op z'n Calvin Klein-polo, Lau was helemaal in d'r nopjes met wat nette jurken en rokken.

Na een wrap uit eigen koelbox (we worden een beetje moe van het uit eten gaan, en het gefrituurde eten) gingen we richting een iets duistere plek in Orlando. De Oak Ridge Gun Range. We gingen schieten!

Lau wilde dit al heel lang, vooral nadat ze voor een reportage bij het NFI in de wapenkelder was geweest. Zoooooveel pistolen! En in Amerika kan dat zomaar. En zelfs wel heel makkelijk!

We liepen naar binnen, zeiden; 'we willen graag schieten', en het werd geregeld! Nu was het tijd voor ons om OMG te zeggen! We moesten alleen ons rijbewijs afgeven, aanwijzen met welk wapen we wilden schieten, en that's it. Best wel een beetje gek eigenlijk.

We lieten doorschemeren dat we nog nooit hadden geschoten en het allemaal best wel spannend vonden, dus we kregen een 'poezziewoezzie revolver' om mee te oefenen. Later konden we met iets groters schieten. Hmmm.

Keurig deden we onze brillen en gehoorbescherming op en gingen we naar de range. Geen begeleiding, niets. Er was uitgelegd hoe je de revolver moest laden en dat je in een vloeiende beweging de trekker over moet halen, en daarmee gingen we het doen. Oke, prima!

In de range waren al wat mensen aan het schieten. Oorverdovende knallen, en bij de eerste paar moet je er echt even van schrikken. We hingen ons target op en laadden het wapen...

Het was dus een revolver voor mietjes, zodat we konden wennen aan hoe stevig we het wapen vast moesten houden. Nouououououoou, d'r zat best al wat kracht achter. Maar het was wel heel cool om te doen. Eerst deden we keurig een schot per keer, maar later gingen we met wat meer zelfvertrouwen salvo's afvuren.

Op een gegeven moment, was de targetlijn van de meisjes naast ons kapot. We moesten allemaal onze wapens neerleggen en 3 stappen naar achter doen. Toen ging een meneer van de range dat even repareren. En dan denk je toch wel... wat zijn we voor iets raars aan het doen? Een schot en we schieten die meneer naar z'n grootje. Raar.

Toen we door onze kogels heen waren gingen we weer terug naar de shop. Wilden we nog met een ander wapen schieten? Lau wilde wel, maar Ralph voelde zich flink unheimisch met al die gasten met wapens. Uiteindelijk hebben we besloten om het hierbij te laten. Het was mooi om te doen, maar wapens zijn eigenlijk helemaal niet grappig.

We vonden het vooral indrukwekkend dat iedereen daar naar binnen kan lopen met wapens, en vreemd dat er niet duizend regels zijn om daar te mogen schieten.

Om de thrill van de Oak Ridge Gun Range een beetje te compenseren, reden we maar weer naar een Mall. We moesten nog een boodschapje doen bij de Abercrombie & Fitch. Dat gedaan (waarom staat de muziek zo hard in die winkels???) en daarna met onze tassen en onze beschoten targets weer naar het hotel. Effe bijkomen!

We bestelden online een combiticket voor Seaworld en Aquatica voor de komende drie dagen, en gingen daarna een stukje rijden over de International Drive.

Dat is een soort 'strip', maar dan een stuk minder spectaculair, met hotels, winkels, allemaal leuke dingen om te doen en een heleboel restaurants. Om de International Drive liggen eigenlijk alle Pretparken. Het kloppende hart van toeristisch Orlando, zegmaar.

We hadden een enorme envelop met allemaal coupons gekregen voor restaurants, maar dat vonden we haast hogere wiskunde, want er zitten zoveel mitsen en maren aan, dat we uiteindelijk kozen voor de couponloze Red Lobster, waar we even moesten wachten met zo'n piep-apparaatje.

Red Lobster is de vreetschuur voor kreeft, krab en garnalen. Zelfs Ralph besloot een complete visschotel te nemen, en zo zaten we lekker een visje weg te smikkelen.

Na het eten gingen we de tickets van Seaworld nog even printen, zodat we morgenochtend zo door konden lopen. Want morgen gaan we in achtbanen en orka's kijken! Whooooooo!

Dag 17 – Ce-le-brate good times, come on!

Met een absolute horrornacht achter de rug verlieten we gillend en met gierende banden het Sirata Beach Hotel. Nouja, misschien was dat iets overdreven, maar we waren behoorlijk kranky omdat we die nacht diverse malen met dikke stem van de slaap de operator hadden moeten bellen om de loeiende bruiloftsgasten/dronken Duitsers/ bronstige jongemensen onder ons raam vandaan te halen.

We besloten er niet meer aan te denken en geen woord meer aan vuil te maken, want we gingen het vandaag he-le-maal anders doen. We gingen naar Orlando. En om dat te vieren, brachten we een bezoekje aan Celebration. Slechte grap, I know.

Celebration is een dorpje wat door Walt Disney is gesticht, met het idee om er een ideale community van te maken. Er is ook eigenlijk geen criminaliteit in dit plaatsje. Hoewel we wel kunnen begrijpen dat sommige personen toch een beetje moordlustig worden van het perfecte en pastelkleurige uiterlijk van dit dorpje. Toch was het een fijne plek om te vertoeven.

Eigenlijk is er niet zoveel te doen. Of tenminste, wij konden het niet ontdekken. Maar lekker op een terrasje zitten met een Iced Caramel Skinny Macchiato is ook vakantie!

Van te voren waren we al even door Celebration heen gereden, en dat is wel aan te raden, want het is net alsof je over een filmset rijdt. Zo perfect! Beetje griezelig wel. Je vraagt je om de een of andere reden af, of de mensen die in dat huis wonen wel eens ruzie hebben.

Maar goed, het centrumpje van Celebration is lieflijk. Leuke souvenirtjes, schildpadjes en eendjes in de vijver en een briljante fontein.

Bij die fontein hebben we nog een tijdje zitten kijken. Er waren allemaal kindjes in aan het spelen, die het natuurlijk uitgierden, erg vermakelijk. Zelf wilden we natuurlijk ook wel, maar we waren bang dat we opgepakt zouden worden... nee, wij moesten nog even wachten tot het echte waterpark in Orlando.

Veel te vroeg kwamen we aan bij het hotel in Orlando, maar we konden al op de kamer, en gingen daarna wat eten bij de T.G.I. Friday's naast het hotel.

Ook al zo'n lyrische bedoeling! De serveerster gilde hysterisch hoe fabuleus de ribs waren, want ze had ze die ochtend nog geproefd en ze waren niet van deze planeet! OMG! Om d'r te pesten en omdat we eigenlijk niet zoveel honger hadden, bestelden we een appetizer om te delen. We were not that hungry. De omvangrijke familie naast ons trouwens wel. Vol onverhuld genot zaten ze enorme borden naar binnen te schoffelen. De stoeltjes kraakten vervaarlijk, toen bleek dat die borden slechts het voorgerecht waren. Het hoofdgerecht werd met nog meer smaak en de nodige luide boeren verorberd. Onze eetlust was enigszins afgenomen, zoals je begrijpt.

Na deze enerverende gebeurtenis, besloten we onze killerbody's maar eens neer te vlijen aan het zwembad. Konden we ondertussen eens nadenken wat we de komende vier dagen in Orlando gingen doen.

Bij de Target deden we nog wat boodschapjes, en daarna richtten we – samen met onze gebruikelijke corona's – een heus studiecentrum in op onze hotelkamer. Want gingen we naar Universal? Naar Seaworld? Disney? Welk van de ongeveer 23249 parken hier, zou het worden? Je hoort het morgen!

Dag 15 & 16 – Het strand van Sint Peter

We zullen maar zeggen dat het hier in het Sirata Beach Resort in Saint Pete's Beach enigszins levendig is. De halve nacht hebben we wakker gelegen door alle gekrakeel onder ons raam. Daar zit een bar en een deel van het zwembad. Wisten wij veel dat die beiden om 10 uur dicht gingen. Maar goed, volgens de meneer bij de balie moeten we de volgende keer gewoon bellen, en dan worden ze weggestuurd.

We komen pas laat op gang, besluiten tegen de middag eens een beetje rond te gaan rijden om de boel hier een beetje te verkennen. We rijden een stuk naar links, richting een stadje met de spannende naam 'treasure island', we keren om en rijden dan helemaal naar rechts naar het stadjes Pass-a-Grille. Een mooi stadje, mooie wijkjes, en natuurlijk aan het strand of aan de baai. Bizar hoeveel tuinmannen er aan het werk zijn. Hier moet het geld zitten!

Bij de Publix doen we wat noodzakelijke boodschappen, halen lunch voor die middag en besluiten om nog even de Dollar Tree in te lopen. Want wat is dat voor een winkel?

Nou ALLES 1 dollar. Ex. Tax, dat wel, maar goed. Waar hebben we het over? Het voelt een beetje alsof je bij de Action loopt, en gelukkig kunnen we de verleiding aardig weerstaan om allerlei overbodige rotzooi te kopen.

Met onze lunch, onze literflessen spannende sportdrank en zonnebril gaan we daarna lekker aan een van de zwembaden bij ons hotel zitten. Het is een groot complex, het is goed verzorgd, en er is genoeg te doen. Met een muziekje op de achtergrond, lezen we een boekje, zwemmen we een beetje. We lopen nog een stuk over het strand en spetteren een beetje in de branding. Ver durven we de zee niet in, want er staan overal waarschuwingsborden dat je niet op stingrays moet gaan staan. Brrr.

Na onze wandeling hebben we wel een drankje verdiend. Lau besluit om een Bloody Mary te proberen, pffff. Toch een beetje heftig. Als de ijsblokjes gesmolten zijn, en ie toch nog niet op is, gaat ie de prullenbak in.

We zien nog een Bruiloftrehearsal, wat we maar gek vinden. Dat je dat bijzondere moment gaat repeteren, alsof het een toneelstukje is. Blij dat wij gewoon het strand op zijn komen stampen.

Na een potje 'iets met zakjes en een gat', waarbij Lau Ralph keihard inmaakte (had ik ook al opgemerkt dat ik gisteren ook al een onmogelijk spelletje met een ringetje en een haakje had gewonnen?) gingen we ons opfrissen en op te tutten voor het eten. Na lang dubben, besloten we bij de Rumrunners Grille te gaan eten, gewoon op het hotelcomplex.

Na het eten brengen we nog een bezoekje aan de 'arcadehal', want daar staat airhockey! Whoooop!

Het is een zinderende strijd, maar weer weet Lau er met de overwinning vandoor te gaan. Tijd om naar bed te gaan! We zijn moei van zo'n hele dag heeeel weinig doen!

Goedemorgen! Vannacht heeeeeerlijk geslapen. Zelfs uitgeslapen, zodat we wederom tegen de middag wat gaan ondernemen.

Zoals je misschien weet hebben we een fascinatie voor gigantische supermarkten/winkels waar ze eigenlijk alles hebben. Kunnen we uren doorheen dwalen, zonder ook maar echt iets te kopen. Vandaag wilden we graag naar de Wallmart. Hadden we nog niet gedaan deze vakantie. We zullen wel gek zijn... maar ja. Vakantie.

In de Wallmart hebben we ons uiteraard weer vergaapt aan de verzameling BB-guns en suuuuperhandige kampeerdingen, die echt te zwaar zijn voor in je koffer. We staan wel bijna op het punt om een Samsung Tablet te kopen, omdat ons netbookje echt stuk aan het gaan is. Maar we besluiten toch om het niet te doen. We moeten nog naar Orlando... onze bankrekening is niet eindeloos.

Met slecht een doosje cinnamonrolls lopen we keurig de WINKEL uit. We zijn trots op onszelf.

We rijden naar de Sunshine Skyway. Dat is een brug die over de baai van Tampa heen gaat. Een enorm cool ding. We waren er al over heen gereden, maar we willen 'm even rustig bekijken. We gaan daarom de fishingpier ernaast op. Het stikt er van de vissers, pelikanen en lovebugs. Het schijnt de dag van het jaar te zijn dat deze vriendjes hebben besloten om te verhuizen. Niet normaal veel! Dus even op ons gemakje naar die brug kijken is er niet bij... Ja vanuit de auto. Alleen dan voorkom je dat je die middag luncht met Lovebugs.

De volgende bestemming is Fort DeSoto-park. Een statepark, met een van de mooiste stranden van Amerika. Dat moeten we zien natuurlijk. In de auto worstelen we ons in onze zwempakjes, en vol verwachting stappen we het strand op... Hmmm, het was niet perse het mooiste strand van Amerika, maar toen we eenmaal in het water stonden, kwam er wel op nog geen tien meter afstand een dolfijn langszwemmen! Iets verderop zat ie een visje achterna, en leek ie haast naar ons toe te zwemmen, maar vervolgde toen weer zijn weg langs de kunst. Mooi hoor!

We hebben nog lekker in het water gespetterd en in de branding gelegen, omdat het zo bloedjeheet is in de zon, en we gewoon weigeren een parasol te kopen. Fort DeSoto is in ieder geval een fijn strand. En geen stingrays!

Bij het hotel gaan we nog even bij het zwembad hangen, als we zien dat de bruiloft die gisteren werd gerepeteerd, nu voor het echt gedaan wordt. Er komen toch wat herinneringen boven, dus we klimmen in het speelhuisje op het strand, om het allemaal een goed gade te slaan. Maar het is wel een opgedirkte bedoeling, zeg! 8 bruidsmeisjes in paarse jurken en turquoise boeketten, die traditionele vioolmuziek, pfff. Maar goed, iedereen zijn meug. Het is leuk om het te zien.

Als onze spanningsboog er op zit, lopen we naar de Publix voor wat Sushi, een sandwich en een enorm blik corona. Dat gaan we lekker op het strand oppeuzelen.

Daar weer aangekomen zien we dat er flink wat fotoshoots aan de gang zijn. Ondergaande zon... we kennen het :-)

Er staan we drie bruidsparen vlak naast elkaar te poseren. We besluiten – met een halve liter corona in ons voorhoofd – ook een fotoshoot te doen met de zelfontspanner, maar dat mislukt jammerlijk.

Als de zon onder is, nemen we afscheid van het strand. Morgen gaan we naar onze laatste bestemming; Orlando!!!

Dag 14 – Weg met de prinses

Al twee weken mogen we in het warme, zonnige en prachtige Florida verblijven. Het voelt alsof we al een maand op vakantie zijn. Helemaal na de afgelopen dagen in Fort Myers Beach.

Helaas moesten we daar vandaag weg.

Omdat we die middag om half 2 in de haven van Fort Myers Beach een afspraak hadden, was er flink wat tijd te doden. We deden nu dus wel een ochtendwandeling, en ruimden heel rustig onze prutjes op. We wisten het uitchecken tot half elf te rekken, en besloten de auto in het centrumpje van Fort Myers Beach te parkeren, en nog eventjes wat winkeltjes te kijken.

Omdat we stiekem alvast gingen kijken waar we om half 2 moesten zijn, kwamen we per ongeluk op de parkeerplaats terecht, waar we straks onze auto ook neer mochten zetten. Nou, dan konden we 'm nu ook wel laten staan.

We wandelden een beetje van winkeltje naar winkeltje, kochten ons jaarlijkse lelijke kerstboom accessoire. Vorig jaar was het een zeester, nu een sanddollar met glitters. En ze verkochten hier van die leuke doosjes met mintjes waar de naam van de staat (Florida, voor degenen die eeeeventjes onder een steen hebben gelegen) op staat.

Omdat Ralph zo enthousiast was over zijn polarised zonnebril die ie in Key West op de kop had getikt, sloeg Lau toen ze een leuke zag voor 15 dollar haar slag. Genoeg mooie brillen van boven de 100 dollar gezien, maar voor dit prijsje doet ie het het ook heel goed. En dat kwam nog van pas vandaag...

We deden de lunch op een terrasje, waar ook een mevrouw zat die haar tanktopje enigszins verkeerd om aan had... gelukkig was de wrap beter dan het uitzicht.

Inmiddels was het na een uur, dus liepen we richting de haven... en daar lag ze. De Fort Myers Princess. Met deze boot gingen we de komende twee uur op zoek naar dolfijnen!

We hadden een Groupon-actie maar we waren niet de enigen. Het was best wel druk. Maar er was plek zat. Het duurde even voordat we vertrokken, dus hadden we alvast een virgin cocktail genomen. Je snapt, het was weer een grote vervelende gebeurtenis.

Lau d'r zonnbril kwam goed van pas. Want met zo'n gepolariseerde zonnebril kun je heel aardig in het water kijken. Omdat de schittering van het water wordt weggenomen. Ideaal voor het speuren naar dolfijnen.

Het boottochtje zelf was al heerlijk, lekker muziekje, mooie uitzichten, en na een half uurtje spotten we de eerste 'kudde'(?) dolfijnen. Ik moet zeggen; hoewel we ze al hadden zien langszwemmen, als je ze zo goed kunt zien in het wild is dat toch wel even bijzonder. Hoe dichterbij hoe mooier, natuurlijk. We waren ze steeds even kwijt, want ze gingen steeds 2 minuten onder water, maar als we ze dan weer zagen ging er echt een soort rush door de boot.

Helaas waren deze fijntjes niet al te sociaal en bleven dus ver van de boot. We gingen op zoek naar andere dolfijntjes.

Snel hadden we die al gevonden. Deze keer kwamen ze wat dichterbij. Nou we hebben wat foto's gemaakt. En ge-aaah'd en ge-ooh'd. Prachtig.

Na twee uur keerde de boot weer terug naar de kust, we konden vanaf zee de Neptune Inn nog zien. En de heimwee begon meteen al te knagen.

Weer droog op de wal, sprongen we snel in de auto. Het was inmiddels vier uur en we moesten nog 2,5 uur rijden naar St. Pete's Beach.

Daar kwamen we keurig tegen etenstijd aan; het was tijd voor de IHOP. Het was een beetje een vreemde, lege, ouwe IHOP, maar het eten smaakte goed. Ralph had zijn stack of pancackes, Lau een soort ommelet-flensje met groenten.

We gingen inchecken bij het Sirata Beach Resort. Een immense hotel-reus na onze cosy Inn. We kregen de favoriete kamer van de incheckmeneer, maar we hadden zo'n vermoeden dat dit niet zomaar iets goeds betekende. Dat is het enige nadeel van via Priceline boeken, als je pech hebt, stoppen ze je in een van de mindere kamers. Maar goed, de kamer was prima, de badkamer een beetje oud, en het uitzicht was mooi. We checkten nog even de drie zwembaden, de bar's en het strand uit. Dat ziet er allemaal wel heel goed uit. Morgen gaan we het allemaal beleven!

Dag 12 & 13 – Leven als God in Fort Myers Beach

Onze eerste dag in Fort Myers Beach begon sportief; we gingen weer eens hardlopen over het strand. Toch is het temperatuurtje zo 's ochtends vroeg al behoorlijk hoog, zodat het allemaal best wel zwaar is. En dat op vakantie! Pfff. De pier van Fort Myers Beach bood dan ook uitkomst. Daar konden we even bijkomen en kijken naar de vissers.

Tijdens het ontbijt gooide Lau nog een kop koffie over d'r been, en mocht dus met kleren en schoenen en al onder de koude douche. Gelukkig zie je er nu niets meer van.

Aangezien je niet van 08:00 tot 20:00 uur in de zon kunt liggen, hetzij je een Nel Veerkamp-look prefereert, bedachten we een alternatief programma voor het eerste gedeelte van de dag; Shoppen!

Op een half uurtje rijden van ons fijne hotelletje lag Coconut Point, een enorm (outlet)winkelcentrum, waar vooral Lau d'r hart kon ophalen.

Het was zelfs zo groot, dat we vooraf even een keuze moesten maken welke winkels aan te willen doen, wilden we geen stress krijgen.

Uiteindelijk goed geslaagd bij Express, American Eagle Outfitters, DSW, Hollister en Old Navy. Ralph doorstond zonder morren de Schoenenhel van DSW waar Lau mooi wel drie paar prachtige stappers op de kop tikte. Tussendoor mochten we natuurlijk ook even uitrusten bij Starbucks. Dat helpt ook altijd.

We deden nog wat boodschapjes bij de Target, die een hele fijne versafdeling had, dus wij aten de komende twee dagen lekker aan ons eigen tafeltje in ons eigen keukentje! Heerlijk na al die dagen uit eten.

Eenmaal terug in het hotel bakten we bij wijs van late lunch nog wat 'lime shrimp' in ons eigen pannetje op ons eigen kookplaatje. Wat een feest!

Daarna was het tijd om te hangen op het strand. Het hotel had ligbedjes beschikbaar die je neer mocht zetten waar je maar wilde. Dus vlakbij de golfjes, lekker in dat superwitte zand, met een boek. Kan niet beter. Als klap op de vuurpijl zagen we ook nog een dolfijn langs de kust zwemmen, en dat is toch wel heel bijzonder. Je snapt, we waren euforisch!

Die avond aten we sámen Sushi; de mensen die Ralph kennen weten dat zoiets een hele openbaring is! En hij vindt het nog lekker ook. Een gedenkwaardige dag.

Na het eten gingen we nog even op de zandbanken en in de zeewater-'vijvers' spelen. Natuurlijk weer met onze grote vrienden, de zeeslakken, maar ook vonden we een paar levende sanddollars, en flink wat zeesterren en hermietkreeftjes. Ook een hele mooie grote venusschelp, waar geen beestje meer in woonde. Die mag mee naar huis! Er kwam weer een dolfijntje langs om ons welterusten zeggen. En dan weet je; Heel veel beter kan het niet!

De tweede dag Fort Myers Beach; het is goed te merken dat we niet meer heel nodig moeten sightseeen. Om 11 uur rijden we eens een keertje weg van de Neptune Inn. De geplande ochtendwandeling (hier in Snowbird-country, begin je soms zelf op een bejaard stel lijken) ging dus niet door, en we strekten de beentjes pas toen we een mooi strandje in Sanibel hadden gevonden. Het haalt het niet bij Bahia Honda, maar met het witte zand, lichtblauwe water en honderden schelpen zijn de stranden van Sanibel ook niet te missen. Jammer was dat we in onze warrigheid die ochtend waren vergeten om onze zwemkleren aan te trekken of mee te nemen. We vragen ons nog steeds af waar het mis is gegaan, maar zo goed en kwaad als het ging hebben we zo ontbloot mogelijk in ons ondergoed op het strand gezeten. Want het was wederom 'bokkeheet'.

Wat erg grappig is op de stranden een de golfkust, is dat bijna iedereen gebukt staat. Er gebeurt zoveel op de grond, als het niet de schelpen zijn, dan zijn het wel de zeediertjes. Wij ontwikkelden een voorkeur voor paarlemoer, want in verschillende soorten en maten te vinden is. Wellicht kunnen we er thuis nog een beetje mee freubelen.

Na twee uur, zweetten we de pan uit, en renden we op blote voetjes over de hete boardwalk naar de parkeerplaats. In onze persoonlijke sauna, ook wel auto, reden we weer naar Fort Myers Beach. We moesten nodig plonzen in een van de twee zwembaden. Op de weg terug, terwijl we over de brug naar Estero Island reden, zag Lau nog een dolfijn in het bizar heldere water. Het blijft een feestje, dit soort dingen.

De rest van de dag hebben we een beetje doorgebracht aan het zwembad, Lau ging nog een stukje over het strand wandelen, bij gebrek aan exercitie. 's Avonds onze overheerlijke Target-salade en een Corona genuttigd. Daarna hebben we nog een documentaire gemaakt, genaamd; 'Het wonderlijke zeeleven bij eb in Fort Myers tijdens zonsondergang'.

Toen het 'a wrap' was, liepen we een beetje weemoedig in de schemer weer naar ons onderkomen. Morgen moeten we hier alweer weg... Maar we vinden het zo fijn!!

Dag 11 – Croco's en Conch

En weer ging het wekkertje, en deze keer zaten we keurig rond 8 uur in de auto, we wilden voor de eerste drukte en warmte in de Everglades zijn. Krokodillen kijken! (Zijn dus eigenlijk alligators, maar we hebben ons vandaag laten vertellen dat de verschillen tussen die twee maar klein zijn. De verzamelnaam is Crocodillians. Dus laten we ze voor het gemak Croco's noemen. Dat stoten we Midas Dekkers' onder ons ook niet voor het hoofd.)

Na een tankbeurt, een vieze, gore, rare koffie van de Dunkin' Donuts en een iets smakelijkere donut, reden we de Everglades 'in'. Want eigenlijk rij je er niet doorheen... meer langs de randen van het park. Je rijdt overigens wel dóór Big Cypress National Preserve heen, wat ook prachtig is. Maar daarover later meer. Overigens zie je constant kleine croco-hoofdjes in het kanaal naast de weg liggen. Dus je hebt absoluut het idee dat je in alligatorgebied zit.

De eerste stop was om half tien, bij Everglades Safari Park, een van de vele aanbieders van airboatrides en aligatorfarms. Deze had een eco-tour en géén wrestling. Vonden wij wel prettig.

We reden al een tijdje achter een touringcar, en die ging -hop!- net zoals ons daarheen om een buslading toeristen af te zetten. Ach ja. Het was immers zondag.

Gezellig samen met de geel bestikkerde mensen uit de bus, namen we plaats in een airboat. Er dobberden al wat croco's rond de boot. En er was ook een schildpad die een waterlelie probeerde te verorberen.

De kapitein, George, maakte nog wat grappen voordat we vertrokken; “I'll be you captain for the next two or three days!” & “Does anyone ride an airboat before? No? Neither did I!”

Je snapt, hartstikke lollig, vol goede moed en vol oranje oordoppen, gingen we op weg. En terwijl de zon genadeloos op onze bolletjes knetterde, was dat windje een welkome verkoeling. Het is een ontzettende bokkeherrie, maar door die propellers blijft de boot mooi hoog op het water, en maakt ie haast geen golven of schade. En hij kan ook over het eindeloze biesgras waaruit de Everglades bestaat (die airboatrides zijn overigens niet IN de Everglades, daar is alles rustig en sereen). Kijk maar naar defilmpjes!!

Onderweg veel toffe vogels gezien, en uiteraard nog wat croco's, maar niet veel, want die liggen daar goed verstopt!

Na de ride, kregen we nog een show. 'Oh god', dachten we. Want dát kunnen we dan weer niet zo op prijs stellen. Toch maar keurig plaats genomen voor het verblijf van de croco's die daar op ons lagen te wachten en dat was maar goed ook, want daar kwam José. En José had ook zo van het WNF kunnen zijn. Hij begon bevlogen aan zijn verhaal over de taaie croco's, de meest efficiënte dieren die er zijn. En de praatjes die er over hen verspreid worden, die zijn echt niet waar. En dat we als mensen eens wat meer rust moeten nemen en de dingen nemen zoals ze zijn, net zoals croco's. Nouja, we zullen je er niet mee vermoeien, maar het kwam er op neer dat we zijn praatje konden waarderen. Heel on-Amerikaans.

Maar gelukkig ging ie ook nog even als een soort Ceasar Milan gezellig bij de croco's zitten en wat ogen indrukken (ja echt! Een croco-oog kan helemaal z'n schedel in) en snacks geven. De ene croco had op een gegeven moment het emmertje met snacks gevonden en ging daar ondeugend mee zitten doen. Een andere croco ging op spectaculaire wijze op de kant proberen te klimmen. Wat er uit zag als de gemiddelde badgast van 200 kilo die ligt te spartelen op de rand van het zwembad.

Naderhand mochten mensen nog een kleine alligator vasthouden, maar daar hadden we zelf niet zo'n behoefte aan. We liepen wel nog even de tuin door, waar nog wat verschillende croco's lagen, maar daarna gingen we als een gek weer naar de auto, airco aan (heel verwend) want het was echt niet normaal warm. We hadden echt een beetje last van de hitte.

De volgende stop was in Shark Valley, dat was een beetje een deceptie, omdat we daar naast de park-fee weer een flinke bom duiten neer moesten tellen voor het meerijden in een trammetje of het fietsen van het tram-rondje. De combi van de bloedhitte en het feit dat we wel even klaar waren met geld uitgeven aan attracties, maakte dat we besloten lekker de 'looproad' te gaan rijden die eigenlijk door Big Cypress National Preserve loopt.

Met een gangetje van 20 mijl per uur, dwars door de swamp, met af en toe prachtige doorkijkjes, veel croco's, schildpadden en airplants. Top! Helaas waren er ook enorme vliegprikbeesten die de auto maar bleven volgen, waardoor we op een gegeven moment niet meer uit durfden te stappen of een raam open durfden te doen. Toch veel gezien, vooral omdat er haast niemand anders reed.

Daarna besloten we om dan ook nog even naar Chocoloskee te rijden, een dorpje wat in de Everglades ligt. Een mooi stadje, en je komt ook door het leuke Everglades City. We hoopten nog ergens een glimp op te kunnen vangen van de Thousand Islands, maar eigenlijk waren we het al een beetje zat (en we moesten nog 2,5 uur rijden naar Fort Myers Beach).

Dat gingen we maar doen, met een radiospelletje om de tijd te doden en als beloning een Frappé bij de MacDé. Jammer dat Ralph weer een of andere fastfood-stagiaire trof, en daar eigenlijk alles op/kapot/??? was. Uiteindelijk leverde dat met veel moeite één Frappé, een sundae en een kwaaie Ralph op.

De lucht klaarde gelukkig helemaal toen we aankwamen bij de Neptune Inn in Fort Myers Beach, ons onderkomen voor de komende drie nachten. We kregen van Janet, de vriendelijke receptioniste, een upgrade omdat onze kamer nog niet klaar was, en 'We would love that!'. Nou, dat klopt, mejuffrouw! Het is een soort appartement, compleet met een kookplaat, borden en bestek. En je rolt zo het strand op! Heerlijk!

Dat deden we dus eigenlijk ook meteen; het strand oprennen. Alsof je door kilo's bloem loopt! Zo zacht en wit is het strand. En het stikt er van het zeeleven en de schelpen. We vonden er al snel onze vrienden, de zeeslakken, ook wel 'conch', zoals op Key West. Als je de zee in loopt kom je ze tegen als je er pijnlijk op gaat staan, maar als het een beetje eb wordt, dan komen er honderden conch droog te liggen, en dan kun je zien dat ze zich langzaam verplaatsen. Sommigen die zijn omgerold, wippen zichzelf heel handig met een soort tentakel weer terug in positie. Vonden wij natuurlijk ingenieus. We kunnen er eigenlijk geen genoeg van krijgen.

Eten deden we een stukje verderop het strand bij de Gulfshore Grill. Prima tentje, helemaal lollig toen bleek dat de zangeres die haar spulletjes aan het opbouwen was, een karaokeset bij zich had, en de mensen daar helemaal warm liepen voor een robbertje zingen. We konden de zangers niet zien, dus we vielen bijna van ons bankje toen er al een tijdje een meneer heel verdienstelijk aan het zingen was, en dat uiteindelijk een heel oud mannetje met een rollator bleek te zijn. Maar hij kreeg wel van iedereen een high five! Maar goed, aan karaoke zit ook een maximum aan wat een mens kan verdragen, dus we liepen bij het laatste streepje zonlicht naar ons heerlijke kamertje in onze knusse Inn. Het is tijd om te relaxen in Fort Myers Beach!

Dag 10 – Key's Best

We hadden zowaar de wekker gezet vandaag; we moesten er op tijd uit om onze zooi bij elkaar te graaien, te ontbijten, uit te checken, de fietsen weg te brengen en daarna naar de jetskiverhuur te lopen. Nou, zo gezegd zo gedaan. Om kwart voor tien stonden we keurig in ons zwempak bij de Barefoot Billy's. Vol verwachting klopte ons hart, want we gingen om Key West heen jetskiën!

Eerst werden met een quad de jetski's in het water gedeponeerd, en wij wachtten ongeduldig af. Moeten we ons nog beter insmeren? Zullen we water meenemen?

Uiteindelijk kregen we uitleg over de jetski's en mochten we ons in een zwemvest hijsen en naar de jetski's toezwemmen. Lau klom eerst op de jetski wat eigenlijk best onhandig was, omdat Ralph zou gaan sturen. Met een speciale move zaten we ineens toch op de goede plek, en moest Lau zich helemaal overgeven aan de kamikaze-acties van haar echtgenoot. Jetskiën is natuurlijk supercool, alleen het idee om midden op zee van het ding af te vliegen sprak Lau niet zo heel erg aan.

Eerst verzamelde alle jestki's in ons groepjes zich rond de gids die wat uitleg gaf, en daarna spoot iedereen weg. Een Australisch stel, sloeg meteen om, wat Lau niet bepaald minder ongerust maakte. Gelukkig gingen we keurig op weg... alleen niet al te snel. Er was wat zeegras in de motor komen te zitten, en er moest een manneke aan te pas komen (midden op zee, sprong ie zomaar in het water, wat een held!) om het er uit te frutten. Daarna liep onze 'Jet' als een zonnetje.

Ook wij zoefden nu met hoge snelheid over het water, en hoewel het natuurlijk wel eventjes spannend was, was het heerlijk. Over dat blauwe water, gewoon om Key West, het meest zuidelijke stukje Amerika, heen. Het water wat ook betrekkelijk rustig, dus het was goed te doen. Toch wel fijn dat we een flesje water mee hadden genomen en onze zonnebrillen opgezet, want af en toe kreeg je een golf op spattend water over je heen, en dan is een slokje leidingwater wel lekker om dat zout weg te spoelen.

Onderweg hadden we een paar stops, waarbij gids Nick ons vertelde over Key West, en dat we van de Atlantische Ocean, ineens op de Golf van Mexico zouden 'rijden'. Bij een stuk met vrij ondiep water, waar je de bodem ook goed kon zien, mochten we vrij spelen. Lau nam eventjes het stuur over, maar het is toch gek, gas geven terwijl je een bocht in gaat....

We gingen verder, full speed, bochtjes maken, kwamen langs mooie plekjes waar zeilbootjes lagen, en gingen zo in een sliert de highway 101 onderdoor, wat ons weer op de Atlantische Oceaan bracht.

Daar riep gids Nick dat we een bumpy ride gingen maken, een stukkie verder de zee op. – Notitie aan de dames met 'something up top', doe niet je flubberbikini aan tijdens het jetskiën, trek gerust je meest onflatteuze sportbehaatje aan, want it's rough out there! Haha.

Waar het op neer kwam, is dat de golven een ietsiepietsie twee meter hoger waren dat tijdens de rest van de tocht, en wij á la Miami Vice/Hawaii 5-0/Baywatch een aantal keer spectaculair gelanceerd werden. Godzijdank kon Ralph de brullende jetski in bedwang houden, wat hem uiteraard een lintje op gaat leveren.

Toen we eenmaal weer veilig op zwemafstand van de kust waren konden we er natuurlijk heel er om lachen, wat cool was dat!! Maar we sprongen toch met een beetje onvaste knietjes van de jetski weer in het water. Echt een hoogtepunt van de vakantie!!

Als ware het Benidorm, liepen we in ons zwempak over straat om een beetje op te drogen. Want we gingen nu in de auto, richting Key Largo. Dat opdrogen is nooit helemaal gelukt, want Lau stond aan het eind van de dag met natte vlekken op dubieuze plekken boodschappen te doen. Maar dat terzijde.

Na een stukje rijden, een heleboel leguanen langs de weg, en na ons nog steeds te verbazen over de helderheid en blauwe/turquoise/mintgroene kleur van het water, kwamen we aan bij Bahia Honda State Park. Een State Park, daar waren we vorig jaar ook al zo dol op. En dit jaar weer hoor; Bahia Honda is een niet te missen stop op je tocht naar of van Key West. We zijn eigenlijk alleen op het strand geweest, maar je kunt er ook nature trails lopen en op de oude spoorbrug, die vroeger naar Key West liep, kijken.

Dat wij ons alleen tot het strand beperkt hebben, kwam omdat het daar zo idioot mooi was. Hoe moet je het helderste water wat je ooit gezien hebt, beschrijven? Ralph dook meteen het water in om te gaan snorkelen. Lau had een heel ondiep stukje gezien, waar ze lekker in ging liggen spetteren.

Uiteindelijk kwam Ralph er ook gezellig bij, want hij had een rog gezien, en da'was wel even schrikken! We hebben uiteindelijk twee uurtjes van het mooie uitzicht en het heerlijke water genoten, totdat we onze 'zontaks' echt hadden bereikt.

We reden het laatste stuk naar Key Largo, deden de eerder genoemde boodschappen. De een na laatste stop van de dag was bij het Morada Bay Cafe. Een mooi cafeetje in Islamorada wat ons meerdere malen was aangeraden. Heel idylisch plekje, met van die scheve palmbomen die typische (Long Island?) stoelen. Na een colaatjes en het schrijven van wat kaartjes, besloten we om verder te gaan en dat we even makkelijk wilden eten in Key Largo, omdat we bij aankomst in het hotel meteen wilden douchen en ons insmeren met 12 liter aftersun.

Het werd de Wendy's, weer een hamburger dus, maar ja drie keer is scheepsrecht. En het smaakte goed trouwens. Verse ingrediënten. Daar kan de Mac nog wat van leren.

Het hotel was eigenlijk weer een Inn, maar deze keer in de haven van Key Largo en met een verdieping. We hadden dus een trap en een slaapkamer. En een balkon, en een woonkeuken en een witleren wc-bril. Gatverdamme.

We deden nog even een Coronaatje op ons balkon met lanai, en genoten van de livemuziek van het restaurant aan de overkant (het was trouwens de National Geographic Duikschool, iemand daar ooit van gehoord?). Life is good. De Keys ook. We zijn nog net niet op de helft van de vakantie, maar hebben er al veel moois opzitten. Lucky bastards zijn we, niet?

Dag 9 – Cruisin'op Key West

Goedemorgen! We begonnen de dag met een telefoontje naar Dave. Weet je nog, die meneer van het Key Largo Visitors Center. We hadden besloten dat we morgenochtend wel wilden jetskiën! Hij ging het regelen. Mooi!

Vandaag gingen we eens lekker oud-Holland fietsen! Na een veel te slecht ontbijt in de Inn, liepen we naar de fietsverhuur (en scooter en een soort rare golfkarretjes-verhuur) verderop in de straat. Voor 15 dollar hadden we 24 uur lang een cruiser tot onze beschikking, met mandje! Hip toch?

Eerst fietsten we een beetje in het wilde weg door Little Bahama, een wijkje waar nog echt authentieke huisjes staan, en waar veel kippies op straat lopen. Geen toeristisch gebied, maar Key West is niet zo groot, dus al snel kom je toch weer een veelkleurig tentje tegen, en een leuk winkeltje.

We reden even langs het huis van Hemmingway (da's de schrijver die heel lang op Key West heeft gewoond), maar aangezien we van die cultuurbarbaren zijn, deden we dat alleen omdat we er toch al langs kwamen. We vonden de vuurtoren aan de overkant veel interessanter. Daarna fietsten we heel relaxed naar het postkantoor, want we moesten natuurlijk postzegels hebben voor onze kaarten!

Zo'n cruiser fietst heerlijk in dat zonnetje, en het verkeer op Key West was helemaal niet druk, dus zetten we koers naar de haven. Daar zetten we onze fiets weg voor een wandelingetje over de steigers, langs alle boten, restaurants en winkeltjes. In het heldere water konden we veel visjes zien, en op een gegeven moment zagen we een mevrouw opgewonden naar het water wijzen! En jahoor, een heuse zusterhaai zwom daar op z'n dooie akkertje rond in de haven. Cool om zo'n beest te zien, zeg! Na een tijdje had ie de 'vinnen' genomen en gingen wij weer naar de fietsjes, want Ralph wilde dolgraag frozen yoghurt eten. We hadden gisteren al een tentje gezien op Duval Street, dus daar fietsten we weer naartoe.

Daar aangekomen bleek het selfservice. Je moest een bakje pakken, een smaak kiezen en de hendel overhalen. Dat spul kwam er alleen met zo'n rotgang uit, dat je de hendel ook weer snel los moest laten. Lau had keurig een klein laagje in haar bakje, maar Ralph kwam aanzetten met een tot over de rand toe afgeladen bak met yoghurtijs. Dat moesten we wegen en de prijs werd per ounce berekend. 16 dollar aan yoghurtijs! Wat?!!
Natuurlijk resulteerde dat in een enorme brainfreeze, maar Ralph mag trots zijn want hij had bijna het hele bakje leeg. We keken nog even in de omliggende winkeltjes om onze temperatuur weer iets omhoog te krijgen. Zo ook een zaakje waar ze typische Key West-interieur en kunst spulletjes verkochten, 'Island Style'. Mooi, alleen jammer dat de ruimte in de koffer niet eindeloos is.

We kochten bij een bordjeswinkel (daar hebben ze alle bordjes van ongeveer alle tentjes op Key West. Ook straatnaamborden, hotels, best heel grappig) een cheesy jaren 50 pin up bordje met daarop 'Welcome to paradise'. Voor onze verzameling foute souvenirs.

Omdat frozen yoghurt natuurlijk geen echte lunch is, wilde Lau graag Conch Fritters (zeg Konk Fritters) eten, wat de specialiteit van Key West is. Het zijn gefrituurde zeeslakken. We waren erg benieuwd. Bij een soort cowboy en piraat (de mannen in het tentje) bestelden we 6 van die jongens. En een coronaatje erbij, om het weg te spoelen. Het was heel aangenaam bij dat tentje, want ze hadden een soort nevel, waardoor een een flink stuk koeler was.

Toen onze traktatie klaar was en we het overhandigd kregen, dachten we; 'grote bitterballen'. Nou dan moet het wel goed zijn. Uiteindelijk was dat ook zo, zeker met een soort van limoenachtige mayo. Errug lekker!

We dronken onze coronaatjes op, en kregen nog een showtje van de plaatselijke haan. De Piraat en Cowboy van het tentje stonden buiten en zeiden ineens 'Oops, little princess is getting violated again'. Vervolgens begon de haan een soort woeste vleugelflapperende paringsdans en besprong zo de kip, die er eigenlijk helemaal geen zin in had. Tot twee keer toe! Nah! Het was wel erg grappig, dus iedereen lag in een deuk. De Cowboy was uiteindelijk wel sorry voor ons, dat we dat hadden moeten zien, grijnsde hij.

Het was tijd voor wat ontspanning. Dus op onze fietsjes naar het hotel, even een plasje, even checken bij de Barefoot Billy's of onze jetski-tour helemaal geregeld was en hop; naar het strand. We gingen naar Higgs Beach, wat ook maar weer 5 minuutjes fietsen was. Het water in de verte was te blauw/turquoise voor woorden, maar je moest er wel een hele vieze drek voor doorstaan. Gewoon op het droge, palmboompje aan je rechterhand, met een briesje, was het prima uit te houden. Dus daar hebben we lekker 2 uurtjes gelegen.

Na een douche gingen we op pad voor het diner van die avond. We hadden bedacht dat het misschien leuk was om in de haven te gaan eten. Dus fietsten we daar weer naartoe. Onderweg kwamen we nog een meneer op een motor, met zijn hond voorop. En die had een motorbril op. Te grappig. Later zagen we ook mensen met een papegaai lopen, die heel gezellig ondersteboven aan hun vinger hing, en dan weer op hun hoofd ging zitten. Tijdens het lopen! Het is wel leuk om te zien hoe de mensen hier met dieren om gaan, heel liefdevol, en daardoor soms heel grappig.

Ralph ging zelf nog even de dierenvriend uithangen door visjes te voeren, met voer uit de 'visvoer-automaat'. Geen haaien meer gezien, overigens.

We besloten om toch niet in de haven te gaan eten, omdat de smaak van de hemelse cheeseburgers van gisteren ons nog vers in het geheugen stond. We keken elkaar aan. Zullen we?? Kunnen we???

Dus fietsten we weer naar Duval Street voor net zo'n goddelijke cheeseburger en leuk mensen kijken, als gisteren. We kunnen inmiddels pas weer naar dit restaurant als we in Hawaii of Vegas zijn. En dat zit budgettair voorlopig niet in de planning...

Na het eten, fietsten we rustig naar huis. Nog een stop bij een leuk winkeltje (Lau dan, Ralph vermaakte zich met het loeren naar mensen op straat), maar daarna echt naar huis. Hoe heerlijk het hier ook is... we waren kapot, en morgen moesten we bijtijds op! Jetskiën!

Dag 8 – 1st Aniversary!

Na 't laatste heerlijke nachtje in ons gigantische bed in Sunny Isles, besloten we in thema te ontbijten; een onverantwoord ontbijtproduct en vers fruit. Net zoals we in Maui deden de dag nadat we getrouwd waren. Dat hebben we lekker in het zonnetje op het strand opgepeuzeld, en toen waren we helemaal klaar voor de Keys!

Na ruim een uur bereikten we Key Largo, en gingen we naar het visitorscenter om een kaart te halen. Uiteindelijk kregen we ook de tip om Dave, de meneer achter de balie te bellen als we wilden jetskiën. Dan kon ie het met discount voor ons regelen. We besloten nog even Key West zelf af te wachten, maar we kregen z'n nummer mee voor de zekerheid.

Eigenlijk ging voor spek en bonen de TomTom weer aan, want we moesten in een rechte lijn naar Key West, over de Highway 1. Maar voor de stops onderweg was het wel handig, want terwijl je je ogen uitkijkt naar de eindeloze Atlantische Oceaan aan je linkerhand en de ook eindeloze Golf van Mexico aan de andere kant, diepblauw, mis je nog wel eens een milemarker en rij je zo dat leuke tentje voorbij.

Bij Robbie's Marina, ook wel 'The Hungry Tarpon', stopten we. Een typisch toeristisch plekje met allemaal kitcherige souvernirs, maar wel een heleboel pelikanen (die we tot toen alleen nog maar super relaxed over het strand hadden zien vliegen). Die pelikanen zaten daar omdat je daar tarpons kan voeren. En die tarpons zijn vissen van ongeveer anderhalve meter of meer, en die lusten dus zelf ook wel een visje. Net zoals de pelikanen. Een vrolijke beestenboel dus, en Ralph besloot om die hongerige visjes eens een lekker snack te geven.

Afgezien van het feit dat het hele mooie beesten zijn, en natuurlijk een onvergetelijke wildlife-ervaring, was het best een beetje eng! De bek van zo'n beest is groter dan het emmertje. Maar wel cool om gedaan te hebben. En de Pelikanen vinden we ook leuk.

Tijd om weer een uurtje verder te rijden, dit keer naar de No Name Pub op Big Pine Key. Op die Key lopen allemaal zeldzame 'Key Deer'. Dat zijn hertjes zo groot als een hond. Er zit een heel natuurgebied bij, maar wij hadden gewoon in de wijk er al snel een paar gespot die lekker op een grasveldje in de schaduw lagen te chillen. Wat een leuke beestjes!

Aangekomen bij de No Name Pube, deden we vol verwachting de deur open en.... even moesten we knipperen, want het was er wel heel erg donker, maar het klopte; overal waar je keek hingen dollars aan de muren of op het plafond. We zochten een plekkie aan de bar, voor een colaatje en een dip met lobster en fried chicken. Ook zo'n typische toeristische trekpleister (wat een schapen zijn we ook...) maar wel heel grappig. Later bleek overigens dat er op Key West ook een bar zit die vol geniet is met dollars.

Inmiddels een beetje gaar van het rijden, parkeerden we na bijna 6 uur onderweg geweest te zijn, opgelucht de auto bij het hotel op Key West, en sprongen haast meteen het zwembad in.

's Avonds was het natuurlijk tijd voor Duval street en de zonsondergang op Mallory Square. Maar niet voordat we naar het Southernmost Point van Amerika waren geweest. Dat zat om de hoek bij ons, maar is toch echt een van de meest overrated toeristenattractie's die er zijn. Toch wil iedereen ermee op de foto. Wij waren echter afgeleid door de kippies die hier op straat lopen. Zo leuk! Overal sjokken kippen met kuikens of een parmantige haan voorbij. Zo relaxed is het dus op Key West.

We wandelden naar Duval Street, een straat van nog geen twee mijl lang, maar vol met (aan het begin) hippe sophistaced eettentjes, bijzondere winkels en ateliers, maar ook met (aan het eind) heeeeeel veel pub's, luidruchtige kroegen, souvenirwinkels en dronken lorren en gekke luitjes. Dit alles wordt afgesloten met Mallory Square waar elke avond de zonsondergang gevierd wordt met straatmuzikanten en en veel toeristen.

Op Mallory Square keken we een beetje bij de artiesten, in de nabijgelegen winkeltjes en liepen we langs de kade. Een mooi zeilschip kwam voorbij, er waren songwriters aan het optreden met op de achtergrond de ondergaande zon. Niet bepaald vervelend. Nu al zijn we betoverd door de easygoing sfeer op dit 'eiland'.

In de warme avondlucht (nu wordt het cheesy hoor!) wandelden we weer naar Duval Str. om wat te gaan eten, toen we ineens voorbij 'Cheeseburger in Paradise' kwamen. Dat kenden we nog van Maui, waar dit ketentje oorspronkelijk vandaan komt. Omdat we gisteren al zo sjiek hadden gedineerd, leek dit de perfecte afsluiter van onze eerste trouwdag. Met een surfboard (met daarop een afbeelding van de eilandjes van Hawaii, toevalluuuug!) als tafel, en een MaiTai om het feest compleet te maken, bestelden we onze cheeseburgers from paradise. En dat waren ze! Goddelijk! Aanrader! (ze zitten op Maui, Ohau, in Vegas en op Key West, overigens.)

Tijdens het eten hadden we goed zicht op al het volk wat allemaal langs ons terras liep, en wat er allemaal gebeurde op straat. Zo hebben we ons een flinke tijd vermaakt, totdat we enigszins tipsy besloten dat – omdat we zo dicht bij Cuba zitten – het wel aardig zou zijn om een sigaar te gaan kopen bij het sigarenwinkeltje tegenover ons. Zo'n dikke klapper, haha. Nou, best wel smerig natuurlijk, maar wel heel grappig. Tegen de tijd dat we met moeie voetjes aan het begin van Duval street weer bij ons hotel aankwamen, was ie half op en hebben we 'em weggedaan.

Een hele fijne eerste trouwdag, en ook een eerste fijne avond op Key West! Dat belooft een heleboel, want we hebben leuke plannetjes voor morgen!

Dag 7 – Roestige Pelikaan

Foto´s!!

We begonnen de dag op een ligbedje op het strand. Het was prachtig weer, de zee was helderblauw, en we hadden toch al een paar dagen niet meer op ons kont in de zon gezeten. Sunny Isles c.q. Miami betekent ook ff een beetje de beachbabe en -boy uithangen.

Na 3 uurtjes (da's handig als je om half negen al begint) zweten, kijken naar de reparatie van de naast gelegen pier, een beetje poedelen in zee en een overheerlijke virgin cocktail, hadden we het wel heel warm en besloten we dat het weer tijd was voor Miami. We lieten de conciërge reservations maken voor een etentje bij sunset bij de Rusty Pelican.... daarover later meer.

Als eerste wilden we in South Beach nog naar het Holocaust Memorial-monument. Een heel indrukwekkende plek, er staan allemaal namen van oorlogsslachtoffers op de muren, quotes uit het dagboek van Anne Frank gebeiteld in het steen en een paar heftige beelden. Erg mooi, gek genoeg waren we op een paar meneertjes na, de enige die het bezochten.

We hadden best wel een beetje last van de warmte (30+), dus besloten dat het wel een goed idee zou zijn om met de metrorail Downtown een beetje te gaan verkennen; airco!! Het was even zoeken naar een parkeerplaatsje, de TomTom heeft een beetje moeite met die grote gebouwen ofzo. Uiteindelijk kocht Ralph een kaartje van een man die de oude geldige kaartjes van parkeerders opkocht. Wij hadden immers toch niet de voorgeschreven 2 uur nodig. Die gast vertelde dat ie er zo 50 dollar per uur mee kon verdienen.

Dat uurloon gaf iets om na te denken terwijl het elektrische treintje tussen de wolkenkrabbers door zoefde. Van boven de normale weg, hadden we goed zicht op al die enorme gebouwen. Ook leuk voor Ralph die over het algemeen toch meer op de weg moet letten, dan dat ie om zich heen kan kijken.

Eenmaal afgekoeld reden we via Little Havana (in die wijk is alles gewoon in het Spaans, ook bij de MacDonalds hebben we gemerkt), naar Coral Gables. Zodra we de zogenaamde Granada-poort onderdoor reden, zaten we ineens in een heel andere wereld. Van een beetje een onverzorgde bedoeling, naar lommerrijke lange lanen met bomen, veel schaduw, en kasten van huizen. Coral Gables is ontworpen door een meneer, die ook nog eens verschillende Europese bouwstijlen in die wijk heeft toegepast. Zo heb je een Spaans dorp, een Frans dorp, een chinees dorp (iets minder mooi naar onze smaak...). Ook is daar de beroemde Venetian Pool. Een heel mooi natuurbad in Venetiaanse stijl.

We deden nog een tourtje langs een van de sjiekste hotels van Miami en nog wat mooie straatjes, daarna ruilden we Coral Gables in voor het naastgelegen Coconut Grove. Het is niet iets wat in de boekjes staat, maar we reden over Poinciana Avenue (dat is gewoon een straatje met huizen, wat van Coral Gables naar Coconut Grove leidt) en het was net alsof we op Bali zaten. Zo groen, zulke weelderige tropische beplanting! Prachtig. We moesten nog even stoppen voor een pauw die op z'n dooie akkertje de weg over probeerde te steken. Maar ongelofelijk hoe die wijken van elkaar verschillen. Midden in zo'n enorme stad.

Omdat we nog twee uur de tijd hadden voordat ons tafeltje bij de Rusty Pelican gereed was, besloten we om nog wel alvast naar Key Biscayne te rijden, maar om daar ook de boel te verkennen. Halverwege de brug zagen we een mooi strandje aan onze rechterhand, met suuuuperwit zand en palmboompjes. Daar even een plasje gedaan en genoten van het zonnetje en het mooie uitzicht.

Verder naar Key Biscane (wat voor een heel groot deel uit golfbaan en sportfaciliteiten voor de rich&famous bestaat), waar we nietsvermoedend de Harbour Drive op reden. Nu zijn we erg tevreden met ons mooie rijtjeshuis, maar allememaggies, hier stonden een partij kasten van huizen! Het was net Beverly Hills, maar dan zonder de enorme schuttingen en hekken. Overal liepen au-pairs, reden mensen in golfkarretjes en waren de rijke stinkerds aan het joggen. We waren er een beetje in de war van. Ralph reed van schrik bijna een uiterst zeldzame leguaan dood. Gelukkig ging het net goed, pfff.

We reden terug, naar de haven, waar allemaal bootjes in een soort van flats liggen, om maar zoveel mogelijk bootjes te stallen op zo min mogelijk ruimte. Bij toeval was in het verlengde van die haven ook ineens de parkeerplaats van de Rusty Pelican al.

Even gecheckt of het uitzicht zo briljant is als ze zeggen, en ja hoor. Perfect zicht op de skyline van Miami. We meldden ons, en onze naam werd fonetisch op een kaartje geschreven. En ohja, was ik Miss of Mrs? Jaja! Tegenwoordig dus Mrs.!

Uiteraard werden we vanaf nu keurig aangesproken met 'Mr & Mrs DeLeow', we kregen een mooi tafeltje bij de gigantische ramen en konden vanaf daar prima de zonsondergang zien die zich had ingezet.

Een uurtje of twee later hadden we echt weer eens suuuuuperlekker gegeten (vooral de ahi tuna taco's met avocado, de new york steak 12oz. en het toetje waren een toppertje) en was de zon inmiddels onder en de skyline van Miami veranderd in een fonkelende strip met licht. Op het terras van The Rusty Pelican genoten we nog even van het uitzicht en werden de nodige kiekjes genomen. Maar werkelijk prachtig! Een goede afsluiter van ons eerste jaar huwelijk!

Omdat het gisteren niet was gelukt om in het donker over Ocean Drive te rijden, gingen we op de terugweg naar huis via South Beach. Gelukkig kwamen we eerst nog door een schitterend verlichte Down Town. Daarna over de gezellige Ocean Drive met het welbekende neonlicht. Werkelijk een topdag, met een topafsluiter. Morgen zijn we een jaar getrouwd, en dat gaan we vieren op Key West!!