Dag 1 - Naar Orlando - And now we'll wait...

Goedemorgen! Het is 05:00 Florida-time. De jetlag is in zijn volle hevigheid aangetreden, dus we zijn klaarwakker. En het ontbijt is pas om 6:00 uur open, haha. Dus was doe je dan? Een mooi moment om onze eerste vakantie- en razende reis-dag eens te evalueren!

Het wekkertje ging gister keurig om zes uur. Harry was netjes op tijd op ons naar Schiphol te brengen en op de weg ging het zo voorspoedig, dat we om half 8 al in vertrekhal 3 stonden. Terwijl we pas om 10:55 uur gingen vliegen. Nouja... waren we in ieder geval lekker op tijd. Eventjes een halfuurtje voor incheckbalie, toen eventjes in de rij voor de automatische paspoortcontrolepoortjes, en toen was het... kwart over acht. Koffie dan maar!

Na wat koffie met 'n muis(die liep over de vloer, zwom niet in de koffie, overigens), en wat langgerekte, onzinnige Schiphol-aankopen, waren we ook zo door het interview en de controle bij de gate. Het ging allemaal wel heerlijk vlot!

Palmboompjes!!!!

Op rij 8 van de Economy Plus (die ruimte!!!) kregen we gezelschap van een – in Ralph's woorden – zeverende ouwe gek. Maar het bleek een hele vriendelijke meneer uit Maryland. Zo kwam het dus dat Ralph er achter kwam dat die meneer een vriend had, die Trees heet. En da's natuurlijk gek. Da's toch een meissie?

Twee filmpjes, een paar inflight sudoku's, een stukje boek en anderhalve 'home made' maaltijd (lekker hoor!) later waren we ineens in Washington.

We hoefden ons niet te haasten, zoals vorig jaar in Chicago, toen we aan een krappe 2 uur eigenlijk maar net genoeg hadden. Nu hadden we 3,5 uur.

Suuuppper relaxed sjokten we dus een beetje naar de immigrations. Met de verwachting van een uur grappen maken over alle zenuwachtige mensen in de rij voor die norse mannen met hun vingerafdrukken-apparaat, kwamen we de hoek om en....

Alsof we weer in Monument Valley waren. Er rolde nog net geen tumbleweed voorbij, maar de massa voor ons was op de een of andere manier opgelost, en we konden weer zo doorlopen. Even de schoentjes uit en door de bodyscan (dit gaat (helaas?) ook geheel zonder de gebruikelijke full body-treatment van de fouilleer-mevrouw).... en binnen een half uur stonden we bij de gate waar we drie uur later pas zouden vertrekken. 3 UUR WACHTEN?!

We kenden dit vliegveld al van onze terugreis van Hawaii naar huis, dus het leek ons wel een goed idee om in het kader van de doorbloeding, de kilometers lange gang met gate's op en neer te lopen.

Bij Maui Wow kochten we om nostalgische reden een iced koffie, wat lekker fris was, maar natuurlijk net zo'n ervaring was als de iced tea van vorig jaar. Koude, slappe koffie. Tja. We waren in ieder geval weer wakker.

Uiteindelijk hebben we twee keer de hele terminal op en neer gewandeld. Daar kregen we natuurlijk trek van, en restaurantje Gordon Biersch bood uitkomst. En garlicfries... Van de knoflooklucht kregen we spontaan dorst, en van de knoflook-friet nog veel meer, dus de eerste liter cola zat er al gauw in. Eventjes moesten we weer wennen aan het penetrante stemgeluid van bepaalde Amerikanen, maar genoten ook weer van de vriendelijkheid van deze luitjes.

Gehuld in een walm van knoflook, mochten we van onszelf naar de gate waar het boarden wel snel zou gaan beginnen... Maar nee, we hadden nog een half uurtje vertraging.

Uiteindelijk kwamen we ongeveer een uurtje later aan in Orlando dan gepland, maar de oranje-roze zonsondergang en de palmboompjes beloven veel goeds voor de komende drie weken.

Ons bakkie!

Ook hier stonden we binnen een half uurtje buiten en mochten we in de zwoele avondlucht op zoek naar de auto van onze gading. Het is een Mazda CX-7 geworden. We zijn gevallen voor z'n getinte achterramen (da's handig voor de koffers) en vele knopjes (het lijkt wel een cockpit!).

TomTom had gelukkig net op tijd de gps ontvangst, zodat we behoed werden voor een dollemansrit door de snelwegsoep rond het vliegveld. Dus stonden we ook weer binnen 5 minuten voor het hotel.

Zo smooth ging het in het hotel niet, want we probeerden iemand anders z'n kamer binnen te komen, omdat Ralph dacht dat de 6 op het kaartje een 4 was.

Uiteindelijk vonden we onze eigen balzaal (net zo groot als onze benedenverdieping met een tv van reusachtige afmetingen), ging The Weatherchannel aan en werden de plannen om nog een drankje te doen en het zwembad te bekijken al snel overboord gegooid. We waren bijna 24 uur wakker, we wilden niets liever dan slapen!

Inmiddels is dat dus gelukt en gaan we zo maar eens lekker ontbijten en daarna Florida ontdekken (het is nu 06:00 uur). Nog nooit zo'n zin gehad om naar de supermarkt te gaan! Zoals je begrijpt, de sfeer zit er goed in, en nu is ons enige dilemma, trekken we een korte broek aan... of niet?