Dag 7 – Roestige Pelikaan

Foto´s!!

We begonnen de dag op een ligbedje op het strand. Het was prachtig weer, de zee was helderblauw, en we hadden toch al een paar dagen niet meer op ons kont in de zon gezeten. Sunny Isles c.q. Miami betekent ook ff een beetje de beachbabe en -boy uithangen.

Na 3 uurtjes (da's handig als je om half negen al begint) zweten, kijken naar de reparatie van de naast gelegen pier, een beetje poedelen in zee en een overheerlijke virgin cocktail, hadden we het wel heel warm en besloten we dat het weer tijd was voor Miami. We lieten de conciërge reservations maken voor een etentje bij sunset bij de Rusty Pelican.... daarover later meer.

Als eerste wilden we in South Beach nog naar het Holocaust Memorial-monument. Een heel indrukwekkende plek, er staan allemaal namen van oorlogsslachtoffers op de muren, quotes uit het dagboek van Anne Frank gebeiteld in het steen en een paar heftige beelden. Erg mooi, gek genoeg waren we op een paar meneertjes na, de enige die het bezochten.

We hadden best wel een beetje last van de warmte (30+), dus besloten dat het wel een goed idee zou zijn om met de metrorail Downtown een beetje te gaan verkennen; airco!! Het was even zoeken naar een parkeerplaatsje, de TomTom heeft een beetje moeite met die grote gebouwen ofzo. Uiteindelijk kocht Ralph een kaartje van een man die de oude geldige kaartjes van parkeerders opkocht. Wij hadden immers toch niet de voorgeschreven 2 uur nodig. Die gast vertelde dat ie er zo 50 dollar per uur mee kon verdienen.

Dat uurloon gaf iets om na te denken terwijl het elektrische treintje tussen de wolkenkrabbers door zoefde. Van boven de normale weg, hadden we goed zicht op al die enorme gebouwen. Ook leuk voor Ralph die over het algemeen toch meer op de weg moet letten, dan dat ie om zich heen kan kijken.

Eenmaal afgekoeld reden we via Little Havana (in die wijk is alles gewoon in het Spaans, ook bij de MacDonalds hebben we gemerkt), naar Coral Gables. Zodra we de zogenaamde Granada-poort onderdoor reden, zaten we ineens in een heel andere wereld. Van een beetje een onverzorgde bedoeling, naar lommerrijke lange lanen met bomen, veel schaduw, en kasten van huizen. Coral Gables is ontworpen door een meneer, die ook nog eens verschillende Europese bouwstijlen in die wijk heeft toegepast. Zo heb je een Spaans dorp, een Frans dorp, een chinees dorp (iets minder mooi naar onze smaak...). Ook is daar de beroemde Venetian Pool. Een heel mooi natuurbad in Venetiaanse stijl.

We deden nog een tourtje langs een van de sjiekste hotels van Miami en nog wat mooie straatjes, daarna ruilden we Coral Gables in voor het naastgelegen Coconut Grove. Het is niet iets wat in de boekjes staat, maar we reden over Poinciana Avenue (dat is gewoon een straatje met huizen, wat van Coral Gables naar Coconut Grove leidt) en het was net alsof we op Bali zaten. Zo groen, zulke weelderige tropische beplanting! Prachtig. We moesten nog even stoppen voor een pauw die op z'n dooie akkertje de weg over probeerde te steken. Maar ongelofelijk hoe die wijken van elkaar verschillen. Midden in zo'n enorme stad.

Omdat we nog twee uur de tijd hadden voordat ons tafeltje bij de Rusty Pelican gereed was, besloten we om nog wel alvast naar Key Biscayne te rijden, maar om daar ook de boel te verkennen. Halverwege de brug zagen we een mooi strandje aan onze rechterhand, met suuuuperwit zand en palmboompjes. Daar even een plasje gedaan en genoten van het zonnetje en het mooie uitzicht.

Verder naar Key Biscane (wat voor een heel groot deel uit golfbaan en sportfaciliteiten voor de rich&famous bestaat), waar we nietsvermoedend de Harbour Drive op reden. Nu zijn we erg tevreden met ons mooie rijtjeshuis, maar allememaggies, hier stonden een partij kasten van huizen! Het was net Beverly Hills, maar dan zonder de enorme schuttingen en hekken. Overal liepen au-pairs, reden mensen in golfkarretjes en waren de rijke stinkerds aan het joggen. We waren er een beetje in de war van. Ralph reed van schrik bijna een uiterst zeldzame leguaan dood. Gelukkig ging het net goed, pfff.

We reden terug, naar de haven, waar allemaal bootjes in een soort van flats liggen, om maar zoveel mogelijk bootjes te stallen op zo min mogelijk ruimte. Bij toeval was in het verlengde van die haven ook ineens de parkeerplaats van de Rusty Pelican al.

Even gecheckt of het uitzicht zo briljant is als ze zeggen, en ja hoor. Perfect zicht op de skyline van Miami. We meldden ons, en onze naam werd fonetisch op een kaartje geschreven. En ohja, was ik Miss of Mrs? Jaja! Tegenwoordig dus Mrs.!

Uiteraard werden we vanaf nu keurig aangesproken met 'Mr & Mrs DeLeow', we kregen een mooi tafeltje bij de gigantische ramen en konden vanaf daar prima de zonsondergang zien die zich had ingezet.

Een uurtje of twee later hadden we echt weer eens suuuuuperlekker gegeten (vooral de ahi tuna taco's met avocado, de new york steak 12oz. en het toetje waren een toppertje) en was de zon inmiddels onder en de skyline van Miami veranderd in een fonkelende strip met licht. Op het terras van The Rusty Pelican genoten we nog even van het uitzicht en werden de nodige kiekjes genomen. Maar werkelijk prachtig! Een goede afsluiter van ons eerste jaar huwelijk!

Omdat het gisteren niet was gelukt om in het donker over Ocean Drive te rijden, gingen we op de terugweg naar huis via South Beach. Gelukkig kwamen we eerst nog door een schitterend verlichte Down Town. Daarna over de gezellige Ocean Drive met het welbekende neonlicht. Werkelijk een topdag, met een topafsluiter. Morgen zijn we een jaar getrouwd, en dat gaan we vieren op Key West!!