Dag 10 – Key's Best

We hadden zowaar de wekker gezet vandaag; we moesten er op tijd uit om onze zooi bij elkaar te graaien, te ontbijten, uit te checken, de fietsen weg te brengen en daarna naar de jetskiverhuur te lopen. Nou, zo gezegd zo gedaan. Om kwart voor tien stonden we keurig in ons zwempak bij de Barefoot Billy's. Vol verwachting klopte ons hart, want we gingen om Key West heen jetskiën!

Eerst werden met een quad de jetski's in het water gedeponeerd, en wij wachtten ongeduldig af. Moeten we ons nog beter insmeren? Zullen we water meenemen?

Uiteindelijk kregen we uitleg over de jetski's en mochten we ons in een zwemvest hijsen en naar de jetski's toezwemmen. Lau klom eerst op de jetski wat eigenlijk best onhandig was, omdat Ralph zou gaan sturen. Met een speciale move zaten we ineens toch op de goede plek, en moest Lau zich helemaal overgeven aan de kamikaze-acties van haar echtgenoot. Jetskiën is natuurlijk supercool, alleen het idee om midden op zee van het ding af te vliegen sprak Lau niet zo heel erg aan.

Eerst verzamelde alle jestki's in ons groepjes zich rond de gids die wat uitleg gaf, en daarna spoot iedereen weg. Een Australisch stel, sloeg meteen om, wat Lau niet bepaald minder ongerust maakte. Gelukkig gingen we keurig op weg... alleen niet al te snel. Er was wat zeegras in de motor komen te zitten, en er moest een manneke aan te pas komen (midden op zee, sprong ie zomaar in het water, wat een held!) om het er uit te frutten. Daarna liep onze 'Jet' als een zonnetje.

Ook wij zoefden nu met hoge snelheid over het water, en hoewel het natuurlijk wel eventjes spannend was, was het heerlijk. Over dat blauwe water, gewoon om Key West, het meest zuidelijke stukje Amerika, heen. Het water wat ook betrekkelijk rustig, dus het was goed te doen. Toch wel fijn dat we een flesje water mee hadden genomen en onze zonnebrillen opgezet, want af en toe kreeg je een golf op spattend water over je heen, en dan is een slokje leidingwater wel lekker om dat zout weg te spoelen.

Onderweg hadden we een paar stops, waarbij gids Nick ons vertelde over Key West, en dat we van de Atlantische Ocean, ineens op de Golf van Mexico zouden 'rijden'. Bij een stuk met vrij ondiep water, waar je de bodem ook goed kon zien, mochten we vrij spelen. Lau nam eventjes het stuur over, maar het is toch gek, gas geven terwijl je een bocht in gaat....

We gingen verder, full speed, bochtjes maken, kwamen langs mooie plekjes waar zeilbootjes lagen, en gingen zo in een sliert de highway 101 onderdoor, wat ons weer op de Atlantische Oceaan bracht.

Daar riep gids Nick dat we een bumpy ride gingen maken, een stukkie verder de zee op. – Notitie aan de dames met 'something up top', doe niet je flubberbikini aan tijdens het jetskiën, trek gerust je meest onflatteuze sportbehaatje aan, want it's rough out there! Haha.

Waar het op neer kwam, is dat de golven een ietsiepietsie twee meter hoger waren dat tijdens de rest van de tocht, en wij á la Miami Vice/Hawaii 5-0/Baywatch een aantal keer spectaculair gelanceerd werden. Godzijdank kon Ralph de brullende jetski in bedwang houden, wat hem uiteraard een lintje op gaat leveren.

Toen we eenmaal weer veilig op zwemafstand van de kust waren konden we er natuurlijk heel er om lachen, wat cool was dat!! Maar we sprongen toch met een beetje onvaste knietjes van de jetski weer in het water. Echt een hoogtepunt van de vakantie!!

Als ware het Benidorm, liepen we in ons zwempak over straat om een beetje op te drogen. Want we gingen nu in de auto, richting Key Largo. Dat opdrogen is nooit helemaal gelukt, want Lau stond aan het eind van de dag met natte vlekken op dubieuze plekken boodschappen te doen. Maar dat terzijde.

Na een stukje rijden, een heleboel leguanen langs de weg, en na ons nog steeds te verbazen over de helderheid en blauwe/turquoise/mintgroene kleur van het water, kwamen we aan bij Bahia Honda State Park. Een State Park, daar waren we vorig jaar ook al zo dol op. En dit jaar weer hoor; Bahia Honda is een niet te missen stop op je tocht naar of van Key West. We zijn eigenlijk alleen op het strand geweest, maar je kunt er ook nature trails lopen en op de oude spoorbrug, die vroeger naar Key West liep, kijken.

Dat wij ons alleen tot het strand beperkt hebben, kwam omdat het daar zo idioot mooi was. Hoe moet je het helderste water wat je ooit gezien hebt, beschrijven? Ralph dook meteen het water in om te gaan snorkelen. Lau had een heel ondiep stukje gezien, waar ze lekker in ging liggen spetteren.

Uiteindelijk kwam Ralph er ook gezellig bij, want hij had een rog gezien, en da'was wel even schrikken! We hebben uiteindelijk twee uurtjes van het mooie uitzicht en het heerlijke water genoten, totdat we onze 'zontaks' echt hadden bereikt.

We reden het laatste stuk naar Key Largo, deden de eerder genoemde boodschappen. De een na laatste stop van de dag was bij het Morada Bay Cafe. Een mooi cafeetje in Islamorada wat ons meerdere malen was aangeraden. Heel idylisch plekje, met van die scheve palmbomen die typische (Long Island?) stoelen. Na een colaatjes en het schrijven van wat kaartjes, besloten we om verder te gaan en dat we even makkelijk wilden eten in Key Largo, omdat we bij aankomst in het hotel meteen wilden douchen en ons insmeren met 12 liter aftersun.

Het werd de Wendy's, weer een hamburger dus, maar ja drie keer is scheepsrecht. En het smaakte goed trouwens. Verse ingrediënten. Daar kan de Mac nog wat van leren.

Het hotel was eigenlijk weer een Inn, maar deze keer in de haven van Key Largo en met een verdieping. We hadden dus een trap en een slaapkamer. En een balkon, en een woonkeuken en een witleren wc-bril. Gatverdamme.

We deden nog even een Coronaatje op ons balkon met lanai, en genoten van de livemuziek van het restaurant aan de overkant (het was trouwens de National Geographic Duikschool, iemand daar ooit van gehoord?). Life is good. De Keys ook. We zijn nog net niet op de helft van de vakantie, maar hebben er al veel moois opzitten. Lucky bastards zijn we, niet?